Úrval - 01.02.1956, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
á hann og haltrað gargandi til
hans, baðandi öðrum vængnum.
Sjónin sem mætti gassanum
— bægslagangurinn, hvítt bind-
ið um fæturna, þykkar umbúð-
irnar um vænginn og beltið ut-
an um bolinn — var meira enn
hann þoldi. Hann lagði á flótta.
Jinty rak upp örvæntingargarg
og hoppaði á eftir honum af
furðulegri leikni, en nokkrar
mínútur liðu áður en gassinn
lofaði henni að nálgast sig. En
að lokum stóðu þau andspænis
hvort öðru, kurrandi. Ekki var
nokkur vafi á því, að þau voru
að tala saman á máli sínu. Ég
leit á Betty. Augu hennar vorrn
rök og skær og bros ljómaði
á andlitinu. Hún hafði nú kynnzt
því, sem ég hafði kynnzt áður,
að fuglinn er annað og meira
en hold og fjaðrir og frumstæð-
ar hvatir.
Upp frá þessu var Jinty ekki
hrædd við okkur. Við skiptum á
henni á hverjum degi og gáfum
henni að éta, og nú vantaði ekki
matarlystina. Einkum varð náin
vinátta milli hennar og Betty og
skröfuðu þær saman eins og þær
skildu hvor aðra.
Gassinn var ákaflega styggur
og kvaldist af ótta á hverjum
morgni meðan við vorum að
skipta á Jinty. Flaug hann þá
upp og gargaði mikið. En er frá
leið fór hann að venjast þessu
og lét sér nægja að hoppa spöl-
kom í burtu og bíða þangað til
lækningsaðgerðinni var lokið.
Ófær eins og Jinty var til
flugs virtist hún nú hafa sætt
sig við að vera kyrr við litlu
víkina okkar; og þegar Jin (eins
og Betty kallaði gassann) hafði
sannfærzt um, að honum var
ekki hætta búin, sætti hann sig
líka við ástandið.
Þau höfðu nóg gras að bíta og
í læknum sem rann í víkina gátu
þau baðað sig. Ég hafði aldrei
fyrr sér Betty svo hamingju-
sama, svo fullkomlega í sátt og
samhljóm við lífið, og þann
tíma sem nú fór í hönd. Fyrir
umhyggju hennar greri Jinty
sára sinna fljótt og vel, og eftir
hálfan mánuð gátum við tekið
umbúðirnar af fótum hennar.
Viku seinna tókum við bindið af
vængnum. Þurrt og sterkt hrúð-
ur var á sárinu, sem virtist að
mestu gróið, en vængurinn Iafði
og hún virtist finna til í honum,
svo að við létum beltið vera
áfram.
Viku seinna tókum við eftir,
að gæsirnar héldu sig orðið mik-
ið uppi á höfðanum sunnan vík-
urinnar, sem var gróinn lyngi
og grasi. Ég sagði við Betty:
„Ef ekki væri orðið svona álið-
ið vors, mundi ég segja að þær
ætluðu að fara að gera sér hreið-
ur þarna.“ Betty leit snöggt á
mig. „Heldurðu það?“ spurði
hún áköf. ,,Mér finnst það mjög
ótrúlegt,“ sagði ég, ,,það eru
komnar margar vikur fram yfir
varptíma þeirra og auk þess er
Jinty ekki vel undir slíkt búin.“
„En ég hef stríðalið hana,“
andmælti Betty og eftirvænt-