Úrval - 01.04.1956, Qupperneq 108

106
URVAL
inu: „Það var greinilega skráð,“
sagði hann, ,,í hendur þeirra.“
Nokkrum dögum eftir þetta
samtal, þegar ég var kominn
aftur til London, kom mér dá-
lítið í hug, sem var bæði snjallt
og hughreystandi. Hvernig gat
Laider, sem hafði fengið heila-
hristing, verið svona viss um að
hann myndi rétt það sem gerzt
hafði í járnbrautarvagninum ?
Gat ekki hugsazt, að þetta væri
allt saman ímyndun hans? Að
öllum líkindum hafði hann aldr-
ei séð hin örlagaríku tákn í lóf-
um samferðafólksins. Þetta var
þó alltaf ljósgeisli í myrkrinu.
Ég skrifaði Laider þegar í stað
og benti honum á þennan mögu-
leika.
Það var þetta bréf, sem ég
rakst nú á í bréfaskáp gistihúss-
ins. Ég minntist heits míns að
bjarga því. Ég reis upp úr sæti
mínu og gekk fram í anddyrið
til þess að gera skyldu mína
eins og sannkristnum manni
sómdi. Það var engin sála í and.
dyrinu. Það var hætt að rigna
og meira að segja komið sólskin
og útidyrnar höfðu verið opnað-
ar upp á gátt. Ströndin ljómaði
og glitraði eftir skúrina. En ég
gleymdi ekki erindi mínu. Ég
gekk að bréfaskápnum. Bréfið
var horfið. Litla, hugrakka og
duglega bréfið hafði flúið úr
fangelsinu. Ég óskaði þess af
heilum hug, að því mætti auðn-
azt að komast undan og að það
yrði ekki svift frelsinu á nýjan
leik. Ef til vill var þegar búið
að hringja stóru klukkunni, sem
varar fólk við þegar bréf hefur
brotizt út úr bréfaskáp. Ég sá
í anda hvernig bréfið sveif út
eftir ströndinni en gamli þjónn-
inn og nágrannarnir veittu því
eftirför. Ég sá hvernig það
slapp úr greipum ofsækjenda
sinna, hvernig það laumaðist
fram hjá strandvörðunum, sem
reyndu að skjóta á það, hvernig
það meiddi sig þegar það rakst
á öldubrjót, hægði á sér og
stefndi síðan til hafs. En skyndi-
lega datt mér annað í hug. Var
Laider kannske kominn aftur?
Ég átti kollgátuna. Niðri á
ströndinni stóð álútur maður,
sem bersýnilega var enginn ann-
ar en Laider. Ég varð bæði glað-
ur og hryggur — glaður vegna
þess að koma hans nú fullkomn-
aði einhvern veginn samveruna
árið áður, og hryggur sökum
þess, að með komu hans var
úti um hinn kyrrláta frið ein-
verunnar. Ef til vill hafði ein-
hver sagt honum að ég væri
kominn og hann farið út
til þess að geta forðazt mig
í lengstu lög. En hvaða þýð-
ingu hefur flótti frá hinu óum-
flýjanlega? Ég fór í frakkann,
setti á mig hattinn og gekk til
móts við hann.
,,Það er inflúenzan," sögðum
við báðir jafnsnemma.
En það var ekki hægt að tala
um inflúenzu nema takmarkað-
an tíma; við höfðum ekki gengið
langan spöl út eftir ströndinni,