Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 14

ÚRVAL
„SPEGILL, SPELILL, HERM ÞÚ MÉR . . . .
borðið og hélt þar áfram að
væla eins og krakki.
Ég læddist að dyrunum.
„Hver er þar?“ kallaði ég og
beit á vörina.
„Heilagi maðurinn,“ svaraði
einkennileg, hávær rödd.
„Hver?“ kallaði ég aftur
steinhissa.
„Einn af guðs útvöldu,“ svar-
aði röddin.
„Ég verð að sjá hann,“ hvísl-
aði ég að sjálfri mér. Ég lædd-
ist yfir að glugganum og gægð-
ist út.
Þetta var ókunnur maður, lík-
lega útlendingur, alskeggjaður,
hnotubrúnn í andliti með stór-
an ljósrauðan vefjarhött á
höfði. Hann kinkaði kolli og
brosti er hann horfði á skráar-
gatið á útidyrahurðinni. Ég
heyrði rödd hans einu sinni enn,
veika en þó skýra, þar sem ég
huldi mig bak við gluggatjöldin.
Ég gerðist nú forvitnari og
þrýsti andlitinu fast að rúð-
unni. Maðurinn var í síðum,
Ijósum jakka og þröngum, blá-
um buxum. Hann hélt á stærðar
skjalatösku í annarri hendi, en
undir hinni hendinni var hann
með eitthvað sem líktist upp-
vafðri gólfábreiðu.
Það var eins og hann fyndi,
að ég var að stara á hann, því
að skyndilega rétti hann úr sér,
sneri sér við og horfði á mig.
Ég hafði alveg gleymt, hve
hræðileg ég var útlits, en þegar
stór, dökk augu mannsins
mættu augnaráði mínu, sá ég
hina voðalegu svipbreytingu, er
varð á andliti hans. 1 einu vet-
fangi breyttist hnotubrúni hör-
undsliturinn og varð dimm-
grænn eins og ólíva, og augun
glenntust upp og stækkuðu, unz
þau líktust brúnum kökudisk-
um með hvítri rönd. Ég sá,
hvernig rauðar, þykkar varirn-
ar bærðust ótt og títt, eins og
í hljóðri bæn.
Ég reyndi að brosa til að full-
vissa manninn um, að allt væri
í lagi, en það var tilgangslaust,
gríman var of þykk. í örvænt-
ingu hóf ég upp hendurnar og
veifaði þeim glaðlega til manns-
ins, sem nú var farinn að þvogla
eitthvert óskiljanlegt mál í
dauðans ofboði, en árangurs-
laust. Þessi sérkennilegi útlend-
ingur gaf aðeins frá sér veikt
neyðaróp, greip fastara taki um
töskuna og gólfábreiðuna og
skjögraði fremur en hljóp niður
garðstíginn.
Eitt var að koma á sig grím-
unni, annað að ná henni af. Ég
kleip, klóraði og sleit þangað
til andlitið á mér sá aftur dags-
ins Ijós, teygt, sáraumt og eld-
rautt. Skinnið uppi yfir augun-
um, þar sem augnahárin höfðu
einu sinni vaxið, var aumt og
þrútið og slapti niður yfir aug-
un, svo að ég líktist einna helzt
hauk með veiðihettu.
Þegar ég nokkru seinna var
stigin upp úr heitu, ilmandi baði
og búin að smeygja mér í inni-
slopp, raulaði ég glaðlega fyrir
munni mér, er ég gekk niður
12