Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 70

ÚRVAL
„ÉG GET EKKI HLAUPIÐ FRÁ HESTUNUM! “
ei komist eftir, hvað það var
sem í rauninni gerðist. En setn-
ingin, ,,Ég get ekki hlaupið frá
hestunum“, greyptist í huga
minn í sambandi við annað at-
vik — aðra bernskuminningu,
um villieplatré. Þá sögu langar
mig til að segja ykkur.
Þegar ég var lítil stúlka fór
ég sem oftar með frænku minni
í heimsókn til nágranna okkar.
Það var vormorgunn, og við
sátum í gestaherberginu niðri
— það var reyndar öllu fremur
vinnustofa — og spjölluðum
saman. Dóttir nágranna okkar,
ung kona, nýgift, sat önnum
kafin við saumavél. Meðan
gömlu konurnar prjónuðu og
mösuðu, steig únga konan vél-
ina í ákafa, svo að nálin virtist
fljúga gegnum efnið, sem verið
var að sauma. Öðru hvoru leit
konan á klukkuna á veggnum,
og ég gizkaði á, að hún þyrfti
að sjá um hádegisverðinn á
heimilinu og mætti engan tíma
missa.
Skyndilega birtist maður
ungu konunnar í þessu rólega,
kvenlega umhverfi. ,,Eppie“,
sagði hann, ,.ég þarf að fara
upp í beitilöndin til þess að at-
husra, hvort ekki sé allt í lagi
með girðingarnar, áður en ég
hleypi fénaðinum út. Langar
þig ekki til að koma með? Það
hlvtur að vera fallegt þar unp-
frá — ég er viss um, að bað
sézt yfir fiórar sveitir, veðrið
er svo bjart“.
Unga konan stöðvaði hrað-
genga vélina, en hélt þó efn-
inu í beina stefnu við nálina,
tilbúin að halda áfram. Hún leit
upp og var undrandi yfir þess-
ari óvæntu truflun. Svo sagði
hún hátt: ,,Ó, Paul, það get ég
ekki. Ekki núna. Ég verð að
falda þessi gluggatjöld áður en
Deborah frænka kemur“.
Maður hennar stóð herði-
breiður í dyrunum, leit á hana
og sagði dreymandi, eins og
hann væri að tala við sjálfan
sig: ,,Það er fallegt þar uppfrá,
Eppie. Ég veit, að jarðarberin
eru öll í blóma. Og villtu kirsu-
berin eru líka alls staðar“.
Svipur ungu konunnar varð
eitthvað svo fjarrænn. Hún leit
á gljáandi nálina, sem stóð
grafkyrr í sama sporinu, og síð-
an sagði hún: ,,Ég var einmitt
að reikna það út, að ef ég held
þessum hraða, verð ég búinn
að falda gluggatjöldin og hengja
þau upp áður en Debbie frænka
kemur“.
Góða stund horfði Paul á konu
sína. „Svo þú getur ekki hlaup-
ið frá hestunum?“ sagði hann.
Mér er enn í fersku minni
svipurinn á unglegu, snotru and-
liti konunnar — hann lýsti í
senn gremiu. óþolinmæði og tor-
tryggni. En bar var líka annað
og rneira. Hún leit fast á mann
sinn, revndi að horfa beint í
augu hans. Hann var með strá-
hattinn sinn í hendinni og nú
fleygði hann honum glaðlega til
68