Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 31

HERJAÐ Á ENGISPRETTUR
engispretturnar tækju þá á-
kvörðun að setjast á sléttuna til
að gamna sér svolítið fyrir
háttatímann, ef þær voru alveg
komnar að því að verpa. Kann-
ski ætluðu þær líka að dvelja
þar einn eða tvo daga, eðla sig
og verpa eggjum sínum í rakan
sandinn, sem var ósköp mátu-
legur geymslustaður fyrir þau,
og svo var nóg af ungum og
ferskum jurtum, er gátu orðið
næg og safamikil fæða fyrir
ungviðið þegar það skriði úr
eggjunum.
,,Við skulum vona, að þær
setjist, Mohamed Nur,“ sagði
ég. ,,Við skulum vera við öllu
búnir. Farðu heim í tjaldbúð-
imar og náðu í heilt hlass af
agninu. Flýttu þér nú. Og
komdu með alla þá menn, sem
þú nærð í, og matarskammt
handa þeim og meira vatn. Og
segðu Jama, kokknum mínum,
að koma líka með mat sem næg-
ir í tvo til þrjá daga.“
Ég benti á vel staðsettan
klett, um fimmtán mílur í
burtu.
„Farðu hægra megin við
hann, þegar þú kemur til baka.
Ég ætla að skilja þar eftir merki
og merkja svo slóðina áfram
alla leið.“
Við skildum; hann hélt sem
leið lá til tjaldbúðanna tuttugu
og fimm mílur í burtu, og ók
vörubílnum, en ég ók Land-
rover-jeppanum yfir stórgrýtið
með Somalimennina tvo mér til
ÚRVAL
fylgdar. Bíllinn tók dýfur og
hristist allur og nötraði, er við
skröngluðumst yfir grjótið og
ójöfnurnar, og hraðinn var
ekki hálfur á við flughraða
engisprettnanna.
Engisprettumar flugu áfram
með stöðugum hraða. Við
hjökkuðum, stundum að því er
virtist í sama farinu, og flugna-
skrattarnir náðu okkur fljót-
lega, og framsveit þeirra, er var
tvær mílur á breidd og um hálf
míla á hæð, fór fram úr okkur
með miklum glæsibrag. Þannig
gekk það, unz allur hópurinn að
heita mátti var framundan okk-
ur. Hann var ekki mjög stór, og
það yrði auðvelt að fylgja hon-
um eftir fram í rökkur, því að
hann var skýrt afmarkaður líkt
og ský á himninum.
Þær ætluðu að setjast! Með-
an ég horfði á flugnaskýið virt-
ist það lækka og þéttast neðan-
til. Kvikindin ætluðu þá að
hlamma sér niður á sléttuna,
eins og ég hafði verið að vona.
Við ókum hægt í áttina og kom-
um á staðinn rétt í þann mund,
er síðustu flugurnar voru að
steypa sér niður.
Ég skildi Sómalimennina eft-
ir og bað þá bíða bílsins með
agninu, en sjálfur ók ég dálít-
ið lengra til að fá hugmynd um
stærðina á því svæði, er engi-
spretturnar höfðu lagt undir
sig. Ef hópurinn hafði verið
þrjár rúmmílur á stærð á flug-
inu, eins og ég hafði gizkað á,
þurfti hann að minnsta kosti
29