Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 80

ÚRVAL
klútinn hverfa milli kastaníutrjánna,
tók hann svarta hattinn ofan og
brosti. Nógur var tíminn, sagði hann
við sjálfan sig. Sumarið var rétt< að
byrja.
2.
Þegar hann kom að litla ibúðar-
húsinu í norðanverðum garðinum,
stóðu dyrnar opnar í kvöldblíðunni
og hann kallaði:
„Ertu þarna? Er einhver heima?“
Konan hans svaraði ekki. Það var
sjaldgæft, að hún svaraði. En stúlk-
an, sem annaðist matreiðsluna fyrir
þau, kom svuntuklædd fram úr eld-
húsinu og sagði:
„Gott kvöld, herra. Frú Fitzgerald
hefur ekki verið heima í dag, herra.“
Það kemur aldrei sá dagur fyrir,
að hún sé heima, sagði hann við
sjálfan sig.
„Það er orðið áliðið,“ sagði hann.
„Viljið þér ekki borða, herra?
Maturinn getur orðið tilbúinn hve-
nær sem er.“
„iÉg ætla að fá mér glas af víni
fyrst,“ sagði hann. „Látið mig vita
þegar þér eruð tilbúin."
Hann hellti viskí í glas og gekk
út í garðinn. Baunagrasið var þegar
tekið að klifra upp eftir hesliviðar-
stiganum. Hann sá mikinn mun á
því, eins og öllu öðru, frá því daginn
áður. Svölur svifu hátt i lofti með
lágu kvaki, og á úthýsinu, sem einu
sinni hafði verið svinastía og þvotta-
hús, stóð nýja Gloire de Dijon-rósin
þegar í fullu skrúði, safarík blóm
hennar voru með rjómalit í kvöld-
sólinni.
Hann hafði breytt svínastíunni í
ÁST OG GRÓÐUR
bjómaskála. Allt hafði verið unnið
af stakri smekkvísi; og nú var tæp-
lega hægt að gera sér í hugarlund,,
að þar sem rósin stóð og bláar lilj-
ur í stórum pottum mundu blómg-
ast allt sumarið, hefði einu sinni
verið viðbjóðsleg svínastía eða að
sigaunalýður hefði lifað í vesaldómi
og sóðaskap í húsinu. Þetta var vott-
ur þess, hvað hægt var að gera.
Þegar hann reikaði um garðinn og
horfði á klifurbaunirnar, rósirnar,
sem höfðu sprungið út á einum degi,
bláa og rauðgula blómstilka lúpín-
unnar, fannst honum enn sem flóð
sumarsins væri of ört, það var líkast
hlýjum og unaðslegum flaumi.
Hann fór að velta því fyrir sér,
hvar konan hans væri. Það skipti
svo sem engu máli, hann velti því,
bara fyrir sér. Ef hann hefði ekki
fyrir löngu verið orðinn leiður á að
hugsa um þetta, hefði hann gizkað
á, að hún væri hjá læknisfrúnni,
sjóliðsforingjafrúnni eða á einhverj-
um álíka notalegum stað að spila
bridge. Hún virtist eyða flestum,
dögum í að spila á spil við læknis-
frúna I nágrenninu, eiginkonur mála-
færslumannanna, sauðfjáreigendanna
og uppboðshaldaranna, sem sáu um
sölu á búpeningi.
Hann hugsaði oft með sér, að í
þeim ógurlega félagsskap hlyti að
finnast einhver manneskja, sem hann
gæti þolað, en til þessa hafði hann
ekki rekist á neina slíka. Á veturna
efndi hann til glæsilegra veiðiferða,
en hann og kona hans höfðu lengi
deilt harkalega um það, hverjum
skyldi boðið. Eina lausnin á málinu,
eins og hann hafði komist að orði,
78