Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 46

ÚRVAL
um við héðan fyrir fullt og allt.
En komdu nú inn í þorpið. Þar
er allt undirbúið!“
Við gengum gegnum opið á
hinu háa og þétta þyrnigerði,
sem er yzti varnarmúr þorps-
ins. f gamla daga, þegar ætt-
flokkarnir börðust hver við
annan, stálu vistum og kvik-
fénaði, rændu konum og sendu
karlmenn í þrælkun, var hvert
Óvambó-þorp, einkum þó aðset-
ur höfðingjans, í rauninni öfl-
ugt vígi. Nú hafði hvíti maður-
inn tekið fyrir allar ránsferðir,
og hin hugvitssamlega virkja-
gerð var þar með úr sögunni.
En svertingjarnir eru íhalds-
samir að eðlisfari og finnst sem
þeir séu ekki öruggir nema á
bak við háa stauragirðingu, víg-
grafir og þyrnigerði.
Ég spurði Sjóvaleka eftir kon-
um hans og börnum.
„Þegar þú varst hér seinast,
átti ég fimmtán konur. Manstu
það ekki, vinur? Nú á ég átján.
Og þrjár þær nýjustu hafa alið
mér einn son hver!“
„Hvað segirðu, gamli synda-
selur. Þú — sem ert að minnsta
kosti hálfsjötugur!“
Hann sló hreykinn á brjóst
sér og sagði brosandi:
„Einmitt þess vegna er ég
höfðingi. Hjarðir mínar vaxa og
akrar mínir stækka og þá þarf
ég fleiri konur til að yrkja þá.
Yfirpresturinn frá Osíkúkú var
hérna hjá mér fyrir einu ári og
vildi láta mig skírast, svo að
kristindómurinn mætti útbreið-
APRlKUDAGAR
ast meðal Úkúanjama-þjóðar-
innar. En ef ég gerði það, yrði
ég að láta frá mér allar kon-
urnar mínar nema eina. Mig
langar ekki til að hryggja neina
þeirra, því að ég elska þær allar
og börnin okkar þrjátíu og
fimm. Og hver á þá að sjá um
akrana mína? Ef ég skipti mér
ekki framar af ökrum mínum
og kvikfénaði, hvernig á ég þá
að rækja skyldur mínar sem
höfðingi? Hvað verður um álit
mitt og æru ef ég bý aðeins með
einni konu eins og hver annar
fátæklingur? Nei, kristinn get
ég ekki orðið, þó að ég feginn
vildi. Því að ég veit, vinur minn,
að trú ykkar er betri en okkar,
ef hún er tekin alvarlega. Engu
að síður læt ég aldrei konurn-
ar mínar eða börnin frá mér.
Á ég að svívirða þær með því að
senda þær burtu og segja: að-
eins þessi kona er réttmæt eig-
inkona mín, þið hinar og böm
ykkar eruð mér einungis til
hneysu? Nei, vinur, það get ég
ekki. Ég verð það sem ég var:
gamall, forhertur heiðingi, eins
og yfirpresturinn kallar mig;
við skiljum hvorn annan mæta-
vel. Ég svara honum alltaf á
þessa leið: ef Guð er eins góður
og þið segið að hann sé, lítur
hann áreiðanlega með velþókn-
un á gamlan, forhertan heið-
ingja, sem ekki vill bregðast
konum sínum og börnum, ætt-
flokki sínum og þeim trúnaði,
sem honum hefur verið sýnd-
ur!“
44