Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 71

„ÉG GET EKKI HLAUPIÐ PRÁ HESTUNUM!
URVAL
hennar. „Hérna, hafðu minn,
svo að þú þurfir ekki að tefja
þig á að leita að þínum“.
Unga konan stökk á fætur,
og gluggatjaldaefnið rann sam-
anhnuðlað þangað, sem verkast
vildi, jafnvel niður á gólf. ,,Ö,
hvernig þú lætur!“ sagði hún
vonzkulega, en svipur hennar
sýndi, að hún meinti ekkert með
því.
Hún tók hattinn og lét hann
á sig, og maður hennar brosti
út að eyrum og sneri sér við
til að fara, en þá skauzt hún
fram fyrir hann og út. Ég sá
í gegnum opnar dyrnar, að þau
gengu niður stíginn, er lá út á
veginn.
Það var dásamlegt veður
þennan morgun, eins og Paul
hafði sagt. Og um það levti stóð
ævagamalt villieplatré framan
við húsið. Hafið þið nokkurn
tíma séð gamalt villieplatré ?
Þegar það blómgast á vorin í
maí, er eins og rósrauð breiða
óteliandi blóma á háum grein-
um þess. Það gleður bæði augu
og evru, bví að býfluvumar
suða. bar án afláts. fullar af
gáska vorsins. Ungu hiónin
gátu ekki annað ™ numið stað-
a.r. begar ban fundu bungan
ilmmn, ov bau horfðu buprfanar-
in á. alWómg'aðar p-mína.mar.
Uávt. bægilent suð flupxianna
barst inn um onnar dvrnar inn
í herbenpið bar som po- sat.
Þau hafa, ekki st.aðið barna.
nema örskamma stund. það er
ég viss um, en andlit þeirra
ljómuðu af gleði og hönd leit-
aði að hendi, eins og þau vildu
finna á áþreifanlegan hátt, er
hugir þeirra sameinuðust á því
augnabliki. Svo gengu þau af
stað út um hliðið og beygðu
inn á veginn upp til fjallanna.
Þau hlupu ekki beinlínis, því að
þau voru ekki neinir krakkar
lengur, en skref þeirra voru
hröð og fjaðurmögnuð og báru
þau brátt úr augsýn.
Mörgum árum seinna, þegar
hætta fór að stafa af villiepla-
trénu vegna þess, að þungar
greinar brotnuðu af því í storm-
byljum, var það höggvið. En þó
ekki alveg niður í rót. Svolítill
stubbur var skilinn eftir, og ég
býst ekki við, að nokkur gefi
honum gaum — nema ég. Ég
geng aldrei svo framhjá honum,
að ég sjái ekki fyrir hugskots-
sjónum mínum þá unaðssælu
stund, er ungu hjónin stóðu
undir blómguðum greinum trés-
ins, lögðu hönd í hönd og nutu
æsku og fegurðar og vordýrðar-
innar, sem var ímynd þeirra
sjálfra.
Ég minnist þeirra, þegar ég
sé einhvern svo niðursokkinn í
að horfa á rykið á húsgögnun-
um eða illgresið á ökrunum, að
hann tekur ekki eftir fegurð
sólarlagsins eða sólaruppkom-
unnar. Og ég minnist þeirra í
hvert sinn, sem ég heyri þessa
kunnuglegu setningu: „Svo þú
getur ekki hlaupið frá hestun-
um?“