Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 78

ÚRVALf
ÁST OG GRÓÐUR
höfðu verið jafnaðir við jörðu, var
gott útsýni yfir alla landareignina,
sem var geysivíðáttumjkil og grös-
ug. Fáeinar byggingar, nýju fjósin,
hvít steinsteypuhús með grænum
þökum, úr afbragðs efni sem hann
hafði sjálfur fundið upp, blöstu við í
f jarska. Þessar byggingar stungu dá-
lítið 1 stúf við umhverfið, en sumarið,
hinn voldugi heimur laufsins, mundi
brátt hylja þær.
Hann nam staðar, hallaði sér fram
á járngrindina og horfði yfir garð-
inn. Næturgali var að syngja ein-
hversstaðar nálægt stóra, auða hús-
inu, en hann var svo gagntekinn af
útsýninu yfir vellina, þar sem féð var
á beit og grasið þaut upp í heitri
vorsólinni, að hann tók varla eftir
söngnum.
Hann benti með hattinum og fór
að útskýra fyrir henni:
„Sjáið þér til, þetta er allt kerfis-
bundið hjá okkur. Við flönum ekki
að neinu. Við plægjum slétturnar á
þriggja eða fimm ára fresti og sáum
í þær aftur. Það er grasið, sem allt
byggist á —“ Hann þagnaði og leit
á hana. „Leiðist yður ekki að hlusta
á mig? Ég er víst ekki hrifinn af
neinu eins og grasi. Það er eiginlega
biblían min —“
„Hvað þýða þessar litlu gulu og
hvítu tölur, sem eru á öllum hlið-
stólpum?"
„Það eru númerin á uppdrættinum
yfir landið," sagði hann. „Við höf-
um uppdrátt á skrifstofunni. Við
litum hvert afmarkað svæði með
mismunandi lit. Við tölusetjum það.
Þessvegna getur okkur aldrei skjátl-
ast—"
Hún leit undan; mjúkur hálsinn
sveigðist þegar hún hlustaði, þann-
ig að það var óbrotin lína frá brjóst-
inu upp á hvirfilinn.
„Ég held að það sé næturgali að
syngja þama hjá húsinu,“ sagði hún.
„Ég hef verið að hlusta —“
„Ég er hræddur um að ég þreyti
yður með þessu ræktunarmasi,"
sagði hann, þessu tali um grasið
mitt.“
„Sei, sei, nei.“
„Alls ekki?“
„Þreyta mig?“ Hún hló; hann sá
bregða fyrir snöggu og fallegu bliki
í augum hennar og hann fann hvern-
ig hann hitaði aftur i hálsinn þegar
hún horfði á hann með dökkum
augunum. „Haldið þér það?“
Hún leit um öxl og hló. Síðan gekk
hún af stað og hann reyndi ekki að
aftra henni; því að nú gat hann
horft á eftir henni og virt fyrir sér
langa, yndislega fótleggina, hvernig
hún leið áfram mjúkum skrefum.
„Er húsið autt? Búið þér ekki
hérna núna?"
„Nei, það er autt.“
„Það var svo fallegt."
Hann flýtti sér til hennar. Á flöt-
inni fyrir framan húsið, milli stóru
sedrustrjánna, var samfellt brenni-
netlukjarr. Snjórinn hafði brotið nið-
ur magnoliatréð, sem stóð upp við
suðurvegginn. Og höfðu ekki kamelí-
urnar verið þarna líka ? Hann minnti
það.
„Þér ættuð að búa í því."
„Hérna? Það er ekki hægt. Það
þarf svo margt fólk —“
„Én það væri svo skemmtilegt!
76