Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 8

tJrval
manni. Svo virðist sem andlit
mitt taki viðbragð við minnsta
hvísl huga míns og geri úr þvi
hrópyrði. Það glottir óskamm-
feilið og sigrihrósandi ef ég fæ
góð spil á höndina — meira
þarf nú ekki til. Það yglir sig
frammi fyrir ókunnugum þótt
þeir séu meinleysið uppmálað
og æpir að málgefnum gestum:
„Þið eruð leiðindapésar!“ Það
belgir sig og skeglir, ljómar og
myrkvast, sindrar af stráks-
skap, gapir eða glottir eða gláp-
ir við sérhvert nýtt tilbrigði í
samræðunum. Það breytir hverri
stund í góðgerðasýningu lélegs
leikara af gamla skólanum,
sem reigir sig og belgir í birt-
unni af sviðljósunum. Talandi
api með magnara gæti ekki ver-
ið ýkjufyllri skopmynd af hús-
bónda sínum. Meðan fólkið sem
umhverfis mig er starir á þessa
afkáralegu sýningu, sit ég sak-
laus á bak við þetta allt sam-
an, yfirlætislaus náungi sem
ekki merkir aðrar hræringar í
tilfinningalífi sínu en notalegt
flóð eða fjöru, algerlega grun-
laus um að þessi skelfilega
skopmynd af huga mínum
blasir við viðstöddum eins og
kvikmynd á tjaldi, þangað til
einhver undarlegur misskilning-
ur minnir mig óþyrmilega á hve
átakanlega illa ég er settur. Er
ég einn um þessi vandræði, eða
hefur orðið almennur ruglingur
á andlitum? Kannski eru aðrir
ólánsamir menn sem eru öfugt
settir, sem sífellt eru á valdi
1 SÁLUFÉLAGI VIÐ PRIESTLEY
hinna sterkustu tilfinninga, en
geta þó ekki tjáð þær af því
að andlit þeirra neitar að sýna
nokkuð meira en örlítinn
gremjuvott eða kyrrláta á-
nægju. Ef slíkir menn eru til
væri mér ljúft að hitta einhvern
þeirra til þess að við gætum bor-
ið saman bækur okkar og síðan
stofnað til vináttu okkar í
milli. Okkur mundi að minnsta
kosti geðjast að andliti hvors
annars.
Hinn leyndi draumur.
Hinn leyndi draumur: þorst-
inn sem aldrei verður slökktur.
Öll fullorðinsár mín hef ég ver-
ið meira eða minna sósíalt sinn-
aður menntamaður. Ég hef
reynt að gera sjálfum mér og
öðrum Ijósan hinn járnharða
veruleika í iðnaðar- og efnahags-
lífi samtímans. Oft og mörgum
sinnum hef ég farið með riss-
bækur mínar og ritvél í verk-
smiðjur, námur og stálver. Ég
áfelldist og hæddist að starfs-
bræðrum mínum, sem vildu
ekki líta í kringum sig. Ég var
með þeim fyrstu til að skrifa
ítarlegar frásagnir af þeim
stöðum þar sem kreppan herj-
aði mest. Ég er alinn upp ,,á
bak við verksmiðjuna11 og veit
því hvernig lífið er þar. Ég upp-
götvaði ekki öreigana í Öxford
eða Cambridge, því að verka-
mannastétt West Riding var
hold af mínu holdi. Ég ólst
upp meðal sósíalista. Ég horfði
á reykinn þykkna og milljón-
6