Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 86

TJRVAL
ÁST OG GRÓÐUR
gætni, og allt virtist ganga að ósk-
um þar til styrjöldin skall á.
Þar sem hann var landeigandi og
bóndi, fór hann ekki i stríðið, enda
þótt hann væri ungur. Það var ekki
heldur nauðsynlegt, því að i nútíma-
styrjöld verður hver hermaður eða
flugmaður að hafa að minnsta kosti
tíu manns að baki sér, til þess að
sjá honum fyrir öllum útbúnaði og
nauðþurftum. Það þurftu ekki allir
að berjast. Hann var þá kyrr heima
á búgarði sínum, framleiddi mat-
væli, sem svo mikill skortur var á,
plægði aftur land sem ekki hafði
verið brotið um aldir, lauk upp
nægtabúri þess.
Um þessar mundir flutti hann líka
úr húsinu í garðinum. Hann hafði
aldrei kunnað við þá snikjudýrstil-
veru, þar sem einn þjónn lifði á öðr-
um þjóni og kjallarameistarar drotn-
uðu yfir undirlægjum og hann hafði
í rauninni aldrei verið hrifinn af
gróðurhúsablómum. Útlendar skraut-
jurtir voru svo óþjóðlegar, dýrar og
óraunverulegar, tákn veraldar, sem
hann var reiðubúinn að yfirgefa og
afsala sér án minnsta saknaðar. Jarð-
vegur og gras, tákn dýptar, efnis
og raunveruleika, koma í þeirra stað;
og' smámsaman fór hann að fá vís-
indalegan áhuga á þessu tvennu,
einkum grasinu. Og þessi áhugi var
annað og meira en fræðileg ástríða.
Hann varð að átrúnaði.
Þegar hann ók jeppanum gegnum
garðinn kvöldið eftir, ákvað hann
að skreppa suðureftir, þar sem hann
var að gera tilraun með þrjátíu eða
fjörutíu tegundir af gras- og smára-
afbrigðum á tveggja ekra spildu.
Spildunni var skipt í skákir, þar sem
jarðveginn skorti ýmist kalk, salt-
pétur eða kalí, eða hvað sem það
nú var, og þarna átti að gera til-
raunir með grasið.
Hann staðnæmdist þarna dálitla
stund og horfði ánægður og hreykinn
á grænkandi skákirnar. Veðrir hafði
verið yndislegt um daginn; hvar-
vetna fór hlýr vaxtarskjálftinn um
grasið, laufið og blómin. Flugurnar
suðuðu, og maður gat fundið vax-
andi æðaslátt sumarsins i loftinu, á
hásu kvaki svartþrastarins og hæðn-
islegu gaggi gauksins.
Þegar hann ók jeppanum aftur
gegnum garðinn, sem þegar var orð-
inn þurr og harður eftir sólskinið
og sumstaðar tekinn að gulna af
sóleyjum, kom hann auga á mann,
sem var á skyrtunni við vinnu sina
á grasflötinni. Þá mundi hann eftir
áætlun sinni um að láta fara fram
jarðvegsrannsóknir á gervalli iand-
areigninni.
Hann stöðvaði jeppann og gekk til
manúsins, sem var að bora niður í
svörðinn með verkfæri, sem líktist
stórum nafar.
„Sæll, Pritehard", sagði hann.
„Hvernig gengur þér?"
„Gott kvöld, herra." Maðurinn, sem
var ungur að aldri, var bullsveittur.
„Það er heitt. Sjáið þér þetta?"
Hann hélt bornum á lofti og muldi
trefjótta moldina af honum með
fingrunum. „Þurr. skraufþurr."
„Furðulegt". Moldin molnaði líkt
og uppþornuð brúnkaka og dreifðist
yfir hávaxnar sóleyjarnar. „Hvernig
er jarðvegurinn hérna?"
„Hann er sendinn. Ekki sem á-
84