Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 108

TJRVALi
ÁST OG GRÓÐUR
skrjáfið í grasinu, þegar páfuglinn
var að læðast um ömurlegan garð-
inn.
„Ég elska þig,“ sagði hann. „Veizrtu
það ekki?“ Hann reyndi að snúa and-
liti hennar blíðlega að sér, en hún
var köld og ósveigjanleg. „Veiztu
það ekki? Elskar þú mig ekki lika?“
„Nei."
Honum fannst hann vera sleginn
hrottálegt högg milli augnanna, það
var eins og hann hefði verið lostinn
ógurlegum, svörtum blossa.
„Það var þess vegna að ég var
svona sein í kvöld. Ég hef verið að
láta niður dótið mitt."
„Láta niður dótið þitt. I guðs bæn-
um, hvað meinarðu?"
„Ég fer á miðvikudaginn,“ sagði
hún. „Daginn eftir morgundaginn."
Hann andaði að sér þurru, ryk-
mettuðu loftinu. Svo sagði hann, og
orðin voru einkennilega hljómlaus:
„En í allt sumar," — hann leitaði
vandræðalega og fálmandi að ein-
hverjum röksemdum — „eftir allt,
sem komið hefur fyrir — eftir allt,
sem við höfum gert.“
„í>ú hefur aldrei minnst á ást,“
sagði hún. „Þú hefur aldrei talað
um hana."
„Hvemig á maður að tala um ást?
Hún nær bara tökum á manni. Hún
lifnar í hjarta manns. Maður veit
ekki fyrirfram hvernig hún muni
verða."
„Þú vildir skemmta þér,“ sagði
hún. „Þú sagðir það sjálfur."
Hann varð svo sár, að hann gat
ekki komið upp orði.
„Ég ætti að fara að koma mér af
stað," sagði hún.
Hún hreyfði sig eins og hún ætlaði
að rísa á fætur; en í óviðráðanlegri
löngun sinni að snerta hana, að halda
henni þarna á legubekknum, strauk
hann hendinni um háls hennar og
brjóst, og hún sagði:
„Ég var búin að vara þig við
þessu. Það er langt síðan ég aðvaraði
þig.“
Hann fann til hræðilegs sársauka
fyrir brjóstinu, líkt og eftir áverka.
„Þetta hefur verið dásamlegt og
ég hef verið hrifin af húsinu. Ég
hef elskað allt. En allt tekur enda.
Ég hef elskað allt, en nú er öllu
lokið.“
Hann var svo vænmáttugur gagn-
vart þessum furðulegu og flóknu til-
finningum, að honum fanst hann vera
hlægilegur. — Það var ægilega
heimskulegt, að manni sem leið slík-
ar kvalir, skyldi geta fundizt hann
vera hlægilegur.
„Leyfðu mér að rísa upp,“ sagði
hún. Hún sneri íturvöxnum líkama
sxnum frá honum á legubekknum.
,,Má ég kyssa þig?"
„Þú veizt að þú mátt það.“ Hún
var allt í einu orðin köld og innhverf
eins og hún hafði verið fyrsta kvöld-
ið, sem hann kom með hana þangað:
Kvöldið, sem hún kallaði hann „kæm-
lausa manninn", þegar hann skemmdi
kamelíuvöndinn af klaufaskap.
Hann kyssti hana í síðasta sinn.
Hann langaði til þess að kossinn
brynni á vörum hennar af þeirri ást,
sem hann gat ekki lýst með orðum;
en viðbrögð hennar voru þyrkings-
leg og ástríðulaus, og kossinn var
líka þurr og kuldalegur, ekki í nein-
um tengslum við logsára kvölina í
x
106