Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 33

HERJAÐ Á ENGISPRETTUR
ið með bílnum til viðbótar, og
þar á ofan kokkurinn minn
Jama, sem var nú í óða önn að
koma upp „eldhúsi“ og hita te.
Burðarmennimir höfðu tekið yf-
irbreiðsluna af Landrovemum
og hellt úr þrem pokum í
„skottið." Við lögðum síðan af
stað með níu hundruð pund af
girnilegum morgunverði handa
engisprettunum, og tveir burð-
arkarlar, er höfðu komið sér
fyrir einhvernveginn aftan á
bílnum, höfðu það hlutverk að
bera matinn á borð fyrir þær.
Ég ók í lággíri og valdi helzt
þá staði þar sem dýrin voru
þéttust, en gætti þess jafn-
framt, að ekkert af agninu færi
til spillis, því að það er bæði
sterkt og svo girnilegt í augum
engisprettnanna, að þær gleypa
í sig hvert korn með mikilli á-
fergju og líta ekki við öðrum
mat á meðan, og þess vegna er
um að gera að dreifa því sem
þynnst.
Sólin var að setjast, og engi-
spretturnar fór að syfja. Brátt
þöktu þær hvern einasta runna,
sem til sást. Við héldum áfram
að dreifa agninu næstu tvo
klukkutímana og lýstum okkur
með námulömpum. Síðan sner-
um við heim til tjaldbúðanna.
Strax í dögun kom Jama með
teið, og ég sötraði það á meðan
verið var að hlaða Landrover-
inn aftur. í þetta sinn átti Mo-
hamed Nur að aka honum, en ég
ætlaði að fara með vörubílinn.
Ég gat ekið dálítið hraðar en í
ÚRVAL
fyrra skiptið, þar sem ég hafði
fjóra menn til að dreifa agninu,
og ég ók í smástækkandi hringi
þangað til allt agnið var búið.
Við lukum verkinu á klukku-
tíma, eins og ég hafði ákveðið,
og rétt um sama leyti slepptu
fyrstu engispretturnar sér
syfjulega niður af greinunum,
er sólin vermdi á þeim búkinn.
Ekki leið á löngu, unz þær fóru
að eta af mestu græðgi. Hvert
smákorn varð einni engisprettu
að bana, og meðan við stóðum
þarna fóru kvikindin að verða
völt á fótunum, reyndu að
fljúga, en komust aðeins nokk-
ur fet, og féllu þá til jarðar.
Þær, sem eftir lifðu, tóku til
vængjanna og höfðu sig á burt,
en tvær eða þrjár milljónir lágu
dauðar á vígvellinum.
Árásin hafði heppnast; flest-
ar engispretturnar höfðu að
vísu komizt lífs af, eins og við
bjuggumst við, en árangurinn
var eins góður og framast mátti
vænta með tveim tonnum af
agni.
„Það verður hér sægur af
ungum engisprettum áður en
langt líður,“ sagði Mohamed
Nur.
„Já, þær klekjast líklega út
innan tíu daga, ef þessi hlýindi
haldast,“ samsinnti ég. „Við
skulum hafa allt til taks og
flytja tjaldbúðir okkar hingað.
Vonandi fáum við samt ekki
fleiri heimsóknir."
Þær vonir rættust ekki. Fjór-
ir engisprettuhópar til viðbótar
31