Þingtíðindi Alþýðuflokksins - 29.11.1952, Qupperneq 37

með sterkum og órjúfanlegum varnarvirkjum, að
hindra það, að til árása dragi. Það er segin saga, og
einkennir öll einræðisríki, að þau nota sér hverja
smugu varnarleysisins, til þess að koma ár sinni sem
bezt fyrir borð og ná þannig auknum áhrifum og yfir-
ráðum. Þetta sýnir saga nazismans og kommúnismans
hin síðari ár.
Þegar stjórn Atlantshafsbandalagsins fór að gera
auknar öryggisráðstafanir, og þar sem margt benti til
þess, að ástæða væri til þess að óttast, að árásir úr
austri gætu skollið á, var það næsta eðlilegt að Island
gleymdist ekki í þeim athugunum. Hér var um alger-
lega óvarið land að ræða, en land, sem augsýnilega
hefði mikla þýðingu, ef til átaka kæmi. Hófust því
nokkrar umræður um það mál á þeim vettvangi.
A þingflokksfundi 2. okt. 1950, skýrði ég frá því, að
ég hefði fengið þær upplýsingar hjá utanríkisráðu-
neytinu, að í stjórn Atlantshafsbandalagsins væri
ástand alþjóðamála talið mjög ótryggt og að menn væru
þar uggandi um að til átaka gæti komið, fyrr eða síðar,
og í því sambandi hefði verið rætt þar um varnarleysi
Islands, en engum óskum þó verið beint til íslenzkra
stjórnvalda, varðandi það atriði sérstaklega.
Fulltrúi frá Alþýðuflokknum fékk alltaf jafnóðum
vitneskju um, hvað liði þróun þessara mála.
Þegar kom fram á árið 1951 hófust samtöl á milli ís-
lenzkra stjórnvalda og fulltrúa frá Atlantshafsbanda-
laginu um nauðsyn ti^varna á íslandi. Þingflokkurinn,
eða trúnaðarmenn frá honum fylgdust með þessum
viðræðum og framvindu þeirra.
Á þingflokksfundi 12. apríl 1951, þar sem mættir
voru þingmenn flokksins og auk þeirra Stefán Péturs-
35