Úrval - 01.03.1965, Blaðsíða 15

Úrval - 01.03.1965, Blaðsíða 15
AFl OG ATLANTSHAFIÐ 13 á steinakkerið i stefninu á kænu Als. A1 skildi, við hvað hann átti, og kastaði því yfir i bátinn olckar. Það tók okkur dálítinn timii að koma því aftur í skut og skorða það þar dyggilega. Það var þungt. Þegar við litum upp aftur, voru bátarnir aðeins um 100 metrum undan klöppunum. Yið gátum íund- ið öldusogið við klettana, er þær soguðust til baka og skullu síðan aftur að klöppunum úti við odd- ann á tanganum. Afi tók til að róa aftur af öllum lífs og sálar kröft- um og stefndi nú beint til iiafs. í fyrstu miðaði okkur ekkert áfram. Að lokum tók báturinn til að hreyf- ast ur stað, en svo þegar stríkkaði aftur á tauginni á milli bátanna, varð róðurinn jafnvel enn erfiðari. Mig langaði ósköp mikið til að hjálpa, en ég gat ekkert gert. Hið eina, sem mér kom til hugar að gera, var að hrópa í sífellu: „Þér tekst það, afi! Þér tekst það!“ A1 hjálpaði til með árinni sinni. En þetta var harátta upp á líf og dauða, því að í livert skipti er afi hafði lokið áratogi, rak okkur aft- ur í áltina til ldappanna. Það virt- ust líða margir klukkutímar þangað til öldurnar urðu lengri og ávalari og við vissum, að við vorum nú aftur komnir út á meira dýpi. Svo beygði afi hægt og stefndi nú aftur i áttina til víkurinnar. Þeir, sem vita eitthvað um báta, gera sér grein fyrir því, að hættan er einna mest, þegar öldurnar koma á eftir manni. Þær komu æðandi á eftir okkur, lyftu okkur upp og köst- uðu okkur fram á við. Það er ekki svo mjög hættulegt, ef hægt er að stýra. En það er ekki hægt að stýra kænu, sem er með aðra i eftirdragi í mjög slæmum sjó. Einhvcrn veginn tókst afa að hindra það, að bátinn ræki á hlið undan öldunum. En svo skall skyndilega á okkur geysileg alda, og kæna Als skall aftan á okkar hát. Síðan kom önnur alda, og ég hélt, að nú væri úti mn okkur. Ég gat séð sjóinn fossa inn í kænu Als. Hann jós eins og óður maður. Svo lygndi skyndilega. Slíkt ger- ist stundum i fárviðri. Rétt á eftir allra mestu öldunum koma stundum smáöldur. Afi leit til hafs, og síðan greip hann til ráðs, sem ég skildi alls ekkert í. Hann greip aðra ár- ina báðum höndum og sneri kæn- unni okkar af öllu afli, þangað til hún stefndi til hafs aítur. Ég var þó of ungur til þess að skilja, hvað hann ætlaðist fyrir. En nú er ég minntist þess arna 50 árum síðar, fylltist ég enn hrifningu og undr- un. Þetta var eina ráðið, sem dugði til þess að bjarga lífi okkar. Afi hafði aldrei lent í fárviðri á sjó áður, en það var líkt og einhver eðlisávísun segði honum, hvað til bragðs skyldi taka. Ætti okkur að takast að komast að landi, yrðum við að láta okkur reka þangað aft- ur á bak, og létta kænan okkar varð að „halda í“ við hlaðinn bát Als, og það gat luin aðeins með því að leyfa honum að vera á und- an. „Ég býst við, að okkur ætli að takast þetta, Davy,“ hrópaði afi brosandi. Nú gerði ég mér grein fyrir því, að hann hafði ekki verið viss um, að okkur tækist að sigra.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.