Úrval - 01.03.1965, Blaðsíða 50

48
ÚRVAL
ust fram og aftur, þenjandi brjóstið
og syngjandi yndislega af öllum
kröftum. Það var heill fellibylur
af dásamlegri hljómlist."
Sof'fia hljóp til að kalla á mann
sinn gegnum opinn gluggann á
skrifstofunni hans. Og Nathaníel
ýtti til hliðar j}ví, sem hann var að
vinna að og skrifaði á blað: „Ég
held, að konan mín litla sé tvíbura-
systir vorsins, svo að þau ættu að
heilsast blíðlega. Bæði eru fersk
og döggvot; bæði hafa þau fugls-
rödd og eru sísyngjandi af hjartans
lyst. Ég hef kvænzt vorinu! Ég er
eiginmaður maímánaðar!“
En skömmu eftir fæðingu fyrstu
dótturinnar varð Nathanicl var við
„flögrandi skugga af jarðnesku erf-
iði og áhyggjum, sem blandaðist
veruleikanum." Útgefendur hans
greiddu lítið, og það vildi jafnvel
dragast, að hann fengi þetta litla.
Eitt timarit, sem skuldaði honum
fyrir heilt ár, varð gjaldþrota.
Nathaniel varð þess skyndilega var,
að hann var farinn að skulda og
hafði enga von um geta aukið tekj-
ur sínar.
Gamla húsið, ána, aldingarðana,
skógarásana og engin — allt jjetta
urðu þau að yfirgefa fyrir aðeins
eitt herbergi í hinu dapurlega,
gamla Hawthornehúsi í Salem. Það
var naumast hægt að hugsa sér
ömurlegri framtíðarhorfur fyrir
Soffiu, sem enn hafði fyrsta harn
sitt á brjósti og var þunguð af öðru
barninu. En ást hennar var fyllilega
vaxin þessu mótlæti:
„Ég er ósegjanlega þakklát og
hamingjusöm með hvert það skýli,
sem mér hlotnast ásamt manni mín-
um. Því dekkri sem skugginn .á
bak við hann er, þeim mun bjartari
verður mynd hans í mínum aug-
um.“
Nathaniel fékk stöðu sem yfir-
tollþjónn við tollskýlið i Salem,
en missti hana aftur vegna ein-
livers stjórnmálaundirróðurs. „Ég
hef ekki sagt Soffíu frá því enn
þá,“ skrifaði hann, „en hún mun
taka því eins og kona — það er
að segja, betur en karlmaður.“
Og þegar hann gerði það, dró
Sol'fía sigri hrósandi upp öskju,
fulla af silfri og seðlum, sem hún
hafði sparað af heimilispeningum
sínum. „Nú geturðu loksins lokið
við að skrifa bókina þína,“ sagði
hún við hann.
Og Nathaniel settist við að skrifa
fyrstu skáldsögu sina, The Scarlet
Letter (rósrauða bréfið). Hann var
naumast byrjaður að skrifa, þegar
veikindi og dauði móður hans kost-
uðu þau alla spariskildinga Soffíu.
í laumi bjó hún til snotrar ljós-
hlífar og aðra litla skrautmuni, svo
að maður hennar gæti haldið á-
fram að vinna að skáldsögu sinni.
Nathaniel Hawthorne hlaut frægð-
ina seint. En við útkomu The Scar-
let Letter árið 1850 var hann bæði
í heimalandi sinu og í Evrópu við-
urkenndur og dáður sem mesti
skáldsagnahöfundur Ameríku. Tím-
um hinnar hörðu baráttu var lokið.
En þessi skyndilega frægð, eins
og eldflaug hefði verið skotið á
loft, breytti litlu í daglegu lífi Haw-
tornefjölskyldunnar. Börnin voru
þakklát, því að af því leiddi, að
faðir þeirra og móðir höfðu nú
meiri tíma til að fara í gönguferð-