Úrval - 01.03.1965, Blaðsíða 87

MAÐUR ALDARINNAR
85
nóttum í borginni, tóku þátt í vörn-
um hennar og fylgdust með því,
sem var að gerast.
— Winston Churchill.
Churchill var áhyggjufullur um
öryggi erkibiskupsins af Iiantara-
borg, sem leitaði jafnan hælis í
bráðabirgðaloftvarnabyrgi í graf-
hýsinu í Lambethhöll. „Þetta nægir
ekki,“ sagði Cliurchill og heimtaði
dýpra og sterkara byrgi. „En ef
svo vildi nú til, að sprengja hitti
beint í mark, er ég hræddur um það
minn kæri erkibiskup, að við yrð-
um að skoða það sem kall frá himn-
um.“
— John Davenport og
Charles J. V. Murphy.
Churchill hélt því alltaf fram,
að nöfn og nafngiftir hefðu meiri
þýðingu en margir virtust álita.
Þegar hann heyrði, að það ætti að
fara að koma á laggirnar almenn-
ingsmötuneytum (kommúnumötu-
neytum), bar hann fram mótmæli
við matvælaráðherrann. „Þetta er
andstyggilegt nafn og minnir á
komúnisma og fátækraliæli. Ég sting
upp á því, að þú kallir þau „brezk
veitingahús“. Allir tengja orðið
„veitingahús“ við góðan mat, og
fólk gæti þó að minnsta kosti fengið
nafnið, jafnvel þó að það geti ekki
fengið neitt annað.“
— Ismay lávarður.
Loftárásirnar héldu áfram allan
veturinn, en „seigla Lundúnabúa“,
sem Winston lirósaði, bættist aldrei
á dauðsfallalistann. „Við getum tek-
ið því eins og menn“, varð kjörorð
þeirra, og þeir tóku þvi eins og
menn, þangað til Hitler sjálfur
þreyttist á þessu vonlausa verki.
Er komið var frain á næsta vor,
fóru loftárásirnar að verða strjál-
ari. Og þegar Hitler snerist gegn
Rússlandi í júnímánuði, lireinsað-
ist himinninn yfir Lundúnaborg að
nýju og Lundúnabúar sofnuðu, al-
teknir einhverri einkennilegri
kennd. Þeir söknuðu hins yfirþyrm-
andi hávaða, sem hafði svo lengi
verið þeim stöðug vögguvísa.
— Malcolm Thomson.
„IIOLAN í JÖRÐINNI“
Churchill settist niður við skrif-
borð sitt til þess að kvabba á Roose-
velt forseta í betlibréfi upp á 4000
órð, því lengsta sem hann nokkru
sinni skrifaði.... og einnig þvi
árangursríkasta. „Ef vér bíðum ó-
sigur, hefur Hitler mjög góða mögu-
leika á að sigra heiminn," sagði
hann í bréfi þessu. Roosevelt varð
mjög hrærður, en hann var enn
bundinn takmörkunum hlutleysis-
ins. Það var ekki liægt að gefa Bret-
um vopn, en samkvæmt hálf-
gleymdu lagaákvæði var hægt að
leigja þau „til almenningsheilla".
Því barst tilkynning um þessa stór-
kostlegu lausn. Það átti að birgja
Bretland upp af því, sem það þarfn-
aðist. Ekki þurfti að standa nein
reikningsskil á endurgreiðslu í
dollurum. Það var byrjun láns-og
leiguviðskiptanna, „göfugmannleg-
asta verknaðarins i sögu nokkurrar
þjóðar,“ eins og Churcbill komst að
orði.
— Lewis Broad,