Úrval - 01.03.1965, Qupperneq 19

HEIMSÓKN ELÍSABETAR FRY . . .
17
búningnum hennar. En þessi óbil-
gjarna kona vildi jafnvel ekki taka
slíkt til greina.
Fangaverðirnir ýttu á hliðið að
almenningnum, sem kvenfangarnir
höfðu þyrpzt að sníkjandi og' snap-
andi, og opnuðu það, þótt þeim
væri það þvert um geð. Og. Eliza-
beth Fry gekk inn fyrir. Hliðinu
var skellt aftur að baki hennar og
læst. Það sló tafarlaust þögn á hóp-
inn vegna undrunarinnar, sem
koma hennar vakti. Síðan æddu
allar konurnar i áttina til hennar.
Fangaverðirnir gátu aðeifts séð
móta fyrir hvíta hattinum hennar.
En konurnar gerðu sig samt ekki
líklegar til þess að þrífa til henn-
ar. Kvekarabúningurinn var mjög
látiaus og laus við allt tildur. En
samt var Elizabeth í rauninni i
hættu stödd, sýndi hún á sér nokk-
ur óttamerki eða segði eitthvað
sem þeim misiíkaði. . . . en luin
hafði sjaldan verið svo algerlega
laus við ótta sem nú. Hún tók upp
óhreint smábarn í arma sér, og
það mátti sjá það rjála við úrfest-
ina hennar. Síðan lyfti hún annarri
hendinni til merkis um að hún
vildi fá þögn.
„Vinir minir, margar ykkar eru
mæður. Ég er líka móðir. Mig tek-
ur það sárt að sjá, hvernig börnum
ykkar líður. Getum við ekki reynt
að gera eitthvað fyrir þessa litlu
sakleysingja? Viljið þið, að þau
vaxi upp til þess eins að verða sjálf
raunverulegir fangar? Eiga þau að
læra það eitt að verða þjófar eða
það, sem enn verra er?“
Með þessuin orðum tókst henni
að hrjótast gegnum varnarmúr
þeirra. Þær komu með stól handa
henni og sýndu henni börnin sin.
Og hvílíkar sögur, sem þær sögðu
henni um illmennsku, iðrun, órétt-
læti og örvæntingu! Hún dvaldi lijá
þeim í margar ldukkustundir og
lagði á ráðin með þeim um leiðir
til úrbóta. Og þegar hún kvaddi
þær að lokum, skildi hún eftir nýj-
an gest í Newgate, gest, sem var
þar alveg óþekktur. Hún skildi eftir
von — von um betri tíma.
En hver var þá liin athyglisverða
fyrirætlun Elísabetar Fry? Hún var
hvorki meira né minna en sú að
stofna skóla i sjálfu fangelsinu, —
hinu illræmda Newgatefangelsi,
skóla fyrir börn fanganna og ungl-
ingstelpur meðal fanganna sjálfra.
Með því að leita eftir hjálp sjálfra
kvenfanganna, steig hún lieila öld
fram í timann. Þannig tókst henni
að komast heila öld fram úr hinum
frjálslyndustu hugsuðum þeirra
tíma.
Er frú Fry kom næst til fangels-
isins, var henni fagnað þar sem
gömlum vini. Hún sýndi þeim
fyllstu kurteisi, og þetta hafði þau
áhrif, að sakakonurnar tóku nú að
minnast ýmislegra kurteisisvenja,
sem þær höfðu eitt sinn þekkt til.
Þær kynntu hana stoltar fyrir skóla-
stýrunni, sem þær höfðu valið úr
eigin hópi. Það var ung kona, Mary
Connor að nafni. Fru Fry var nú
örugg um beztu samvinnu þeirra og
liélt því á fund yfirvaldanna, lög-
reglustjóranna í Lundúnum og sjálfs
fangelsisstjórans í Newgate. Þessir
háttsettu menn hefðu ekki hlustað
á hana, hefði hún ekki verið auðug
kona, sem gengdi virðulegri þjóð-