Úrval - 01.03.1965, Síða 24

22
ÚRVAL
En það kom enginn api. Mér voru
gefnar tvær angorakanínur, sem
þaktar voru mjúkum, hvítum loð-
feldi. En þær voru lifandi, og því
nægðu þær til þess að hrífa mig.
Á hverjum morgni fór ég út að girð-
ingunni þeirra til þess að horfa á
þær éta salat, gulrætur og hafra.
Ég kallaði ailtaf til þeirra, þegar
ég steig út á dyraþrepin, og þegar
ég var kominn að girðingunni
þeirra, biðu þær við hana standandi
á afturfótunum og teygðu fram-
fæturna til mín tii þess að taka við
morgunmatnum sinum.
En einn morguninn þegar ég kom
til þeirra, sá ég, að girðingin hafði
verið rifin niður. Og þarna lágu
þær dauðar i grasinu. Þarna var
allt fullt af fótsporum eftir luinda,
og ég vissi nú hvers kyns var. Einn
nágranna okkar leyfði þýzku fjár-
hundunum sinuin að flækjast um
eftirlitslausum að næturlagi.
Ég var sem lamaður, en sótti þó
skóflu og gróf fyrstu dýrin mín.
Svo fór ég inn að borða morgunmat-
inn minn. Ég reyndi við linsoðin
eggin, en árangurslaust. Ég fann,
að ég var orðinn mikið veikur. Ég
fór að gráta.
Ég man að ráðskonan okkar, hún
Mary Glark, háttaði mig, og amma
min spurði hana að því, hvort ég
hefði meitt mig. Ég hlýt að hafa
verið með óráði um tíma. Síðan
kom læknirinn. Nú fyrst hafði ég
gert mér grein fyrir þvi, hvað liafði
raunverulega gerzt. Amma sagði
bara: „Ja, hérna, Danny, og ég sem
hélt, að þetta væri eitthvað aivar-
Iegt!“
Ég heyrði, að amma sagði við
bilstjórann okkar: „En Thomas,
láti hann svona út af tveim kanin-
um, hvað á hann þá til bragðs að
taka, þegar hann fer út í veröld-
ina?“
Thomas Kennedy, bílstjórinn okk-
ar, ræskti sig, en það var venja
hans, þegar hann þurfti að svara
erfiðum spurningum, og svo svaraði
hann blíðlega: „Hann er eins og
gamli maðurinn, frú mín góð,“ en
þannig nefndi hann ætíð afa,
„mjög viðkvæmur og fínlega gerð-
ur, sannir heldrimenn báðir tveir.
Guði sé lof, að hann mun aldrei
þurfa að vinna fyrir sér.‘
Ég bað afa þess, að kaupa ekki
fleiri kanínur handa mér. „Ég ætla
aldrei að eiga nein önnur dýr, aldr-
ei nokurn tíma,“ sagði ég. „Ég gæti
ekki afborið svona lagað aftur.“
Afi sagðist skilja það mæta vel.
Afa og ömmu datt aldrei í hug
að biðja eiganda hundanna um að
hafa hemil á þeim. Þeim fannst,
að þau væru þá að skipta sér af
hans einkamálum. Þess í stað kom-
ust þau á þá skoðun, að ég hefði
þörf fyrir leikfélaga, sem væru á
svipuðu reki og ég sjálfur.
Næstu heppilegu leikfélagarnir
bjuggu i 20 mílna fjarlægð. Það
voru Willcox-krakkarnir. Þau
bjuggu í tæplega nægilega virðu-
legu umhverfi, en livað um það,
i Wawa, þar sem þau bjuggu, hafði
búið heiðarlegt fólk allt frá því
i byrjun 18. aldar. Ákveðið var,
að mér skyldi ekið þangað 2—3
sinnum í mánuði, svo að ég gæti
leikið mér við Willcox-krakkana.
Ég var klæddur búningi, sem
tæpast var hæfur til mikilla átaka.