Úrval - 01.03.1965, Qupperneq 84

82
ÚRVAL
trú, og hún hljómaSi voldug allt
til enda.
„.. . . þant/að til hirtn Nýi Heim-
nr stígur fram á þeim tíma, er
Drottinn sjálfur ákveður, stígur
fram í öllu sínu velcli og öllum sin-
nm krafti Gamla Heiminum til
björgunar og frelsnnar.“
— Richard Collier.
Strax og Churchill varð forsætis-
ráðherra, hafði hann hafizt lianda
um aS koma á laggirnar stjórnar-
kerfi, sem var mjög árang'ursríki
og snjallt, en ekki þungt í vöfum
eða flókið þannig að hægt yrði
að taka skjótar ákvarðanir. Fyrst
skipulagði hann „Stríðsstjórnina“,
sem kom saman næstum daglega
og tók ailar helztu ákvarðanir styrj-
aldarrekstursins. Ráðherrar úr öll-
um flokkum unnu saman í sam-
steypustjórninni, en það voru að-
eins meðlimir „Stríðsstjórnarinn-
ar“. sem höfðu rétt til þess að láta
hálshöggva sig á TowerhæÖ, ef við
ynnum ekki,“ eins og Churchill
benti á. Churchill var einnig for-
seti neðri málstofunnar og varnar-
málaráðherra. Yfirmenn landhers,
flota og flugliðs gáfu honum skýrslu
persónulega án nokkurra milliliða.
Þannig varð hann rlaunverulega
einræðisherra með leyfi Stríðs-
stjórnarinnar.
— Virginia Cowles.
England breyttist i herbúðir.
Vörubilar æddu niður að strönd-
inni nótt sem nýtan dag, er Bretar
reistu fallbyssustæði, loftvarna-
byssustæði, vélbyssuhreiður og
skriðdreltagildrur með æðislegum
hraða. Heimavarnarliðinu fjölgaði
jafnt og þétt, þangað til það taldi
um milljón manna, sem vopnaðir
voru allt frá rifflum til heykvísla.
England bjó sig undir þolraun sína,
og það var sem dýrðarljómi um-
vefði þjóðina.
— Richard Armstrong.
HANS DÝRLEGASTA STUND
Hinar miklu ræður fylgdu hver
á fætur annarri líkt og slög risa-
klukku. Um allan heim, hvar sem
enska var skilin, stönzuðu menn,
menn ólíkra trúarbragða og stjórn-
málaflokka, stönzuðu og hlustuðu.
Það var ekki aðeins mælskan,
sem hreif þá. í þessari einu, um-
setnu persónu skynjuðu þeir vilja
og tilgang, kannski jafnvel sam-
vizku.... ekki aðeins Englands
.... heldur alls hins vestræna
heims.
— John Davenport og
Charles J. V. Murphy.
Eftir fall Frakklands þ. 18. júní
barst brezku þjóðinni hin þrum-
andi krafa Churchills um fórn:
„Orrustunni um Frakkland er lok-
ið. Ég býst við, að orrustan um
Bretlancl sé i jrann veginn að hefj-
ast. Undir þeirri orrustu er lif
kristinnar siðmenningar knmið.
Allur ofsi og máttur óvinanna hlýt-
ur brátt að beinast gegn oss. Hitler
veit, að hann verður að ráða niður-
lögum vorum á þessari eyju eða
tapa styrjöldinni að öðrum kosti.
Ef vér getum staðið gegn honum,
kann öll Evrópa að verða frjáls
og líf heimsins að streyma áfram