Úrval - 01.03.1965, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
hann var vissulega ekki maður,
sem ætti að sinna aðkallandi og til-
breytingarlausum stjórnarstörfum
á friðartimum, að áliti margra. Þar
að auki kann einnig að hafa leynzt
dulin ósk i hinu mótsagnakennda
og ol't afvegaleidda mannlega eðli,
dulin ósk um að særa þann mann,
sem var of heitt elskaður.
— Alan Moorehead.
Winston beið allt kvöldið þ. 25.
jiilí í hinu fræga kortaherbergi
aðalstöðvanna í ráðuneytinu eftir
endanlegum úrslitum í kosningun-
um og fylgdist með því, er tölurnar
voru krotaðar á risastóra veggtöflu.
Enn var óvíst um endanleg úrslit,
er hann gekk til náða, en hann var
samt sannfærður um, að þjóðin
myndi óska þess, að hann héldi
starfi sínu áfram.
En svo vaknaði hann rétt fyrir
dögun við það, að honum fannst
sem hann hefði verið stunginn.
Hann fann næstum til líkamlegrar
þjáningar. í undirvitund hans birt-
ist sannfæring um, að hann hefði
verið sigraður.
Og ósigur hans var orðinn stað-
reynd um hádegið. Öllum heimin-
um til undrunar höfðu landar hans
hafnað honum. Clementine kona
hans leit til hans og sagði: „Þetta
kann að reynast dulbúin blessun."
„í augnablikinu virðist hún vera
mjög vel dulbúin,“ svaraði Win-
ston.
— Jack Fishman.
Ég sá Winston Churchill fyrst
augliti til auglits þ. 16. ágúst árið
1945, þegar ég var þingmaður
Verkamannaflokksins i liinum
mikla meirihluta hans, sem komst
ekki fyrir á stjórnjarbekkjunum.
Ég virti fyrir mér af forvitni og
lotningu þennan goðsagnakennda
mann, sem kjósendur höfðu hafnað
á sigurstundu hans sjálfs og nú
mátti setja upp þyrnikórónu ósig-
ursins. Er hann reis á fætur, kváðu
við ögrandi hróp sigurvegaranna
og húrrahróp stuðningsmanna hans.
Hann virti hugsandi fyrir sér troð-
fulla bekkina andspænis sér og
sagði:
„Vinur minn, liðsforingi nokkur,
var staddur í Zagreb, þegar þangað
fréttist um úrslit kosninganna. Göm-
ul kona sagði við hann: Vesalings
herra Churchill! Nú býst ég við,
að hann verði skotinn. Vinur minn
gat fullvissað hana um, að svo yrði
nú ekki. Hann sagði, að dómurinn
kynni að verða mildaður og í lians
stað kæmi einhvers konar hegn-
ingarvinna, sem stendur þegnum
Hans Hátignar stöðugt til boða.“
Það kvað við lilátur beggja vegna
í málstofunni, og hlátur þessi eyddi
neikvæðri afstöðu okkar. Þessi
hlátur, sem hann framkallaði á
þessari stundu, var eitthvað meira
en tákn um snilli hans sem stjórn-
málamanns. Þessi hlátur var hyll-
ing lýðræðissinna, sem hafði þegar
árið 1909 skilgreint lýðræðið sem
„stefnu, er gerði það stundum nauð-
synlegt að virða skoðanir annarra.“
— Maurice Edelman.
Hann tók því fálega, er imprað
var á því, að hann skyldi heiðraður
opinberlega. Sagt var, að hann
hefði afþakkað hertogatign, og þeg-