Úrval - 01.11.1965, Síða 103

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEKKIR
101
að dveljast hjá sér og hann var
um kyrrt hjá þeim í tvo daga.
Þetta atvik bregður ljósi yfir
leyndardóminn mikla — hvernig
trúarbrögð, sem áttu upptök sín í
afskekktu héraði lítils lands, gátu
breiðzt út um heiminn á svo skömm-
um tíma. Þessi trúarbrögð urðu ekki
sigursæl vegna þess að það væri
þörf fyrir nýja trú. Astæðan var sú,
að Jesús vissi hvernig hann átti að
vekja athygli hinna áhugalausu og
hann kenndi lærisveinum sínum
þessa list.
Allar samræður Jesús eru þess
virði að þær séu íhugaðar gaum-
gæfilega. Dag nokkurn, þegar hann
gekk fram með Galíleuvatni, sá
hann tvo fiskimenn, sem hann vildi
gera að lærisveinum sínum. Þeir
voru að leggja dragnet og ræddu
um aflabrögð og annað, er snerti
starf þeirra. Hvernig ávarpaði Jesús
þessa fiskimenn? Hann sagði við þá:
„Komið og fylgið mér, og ég mun
láta yður verða mannaveiðara."
Veiða. . . mannaveiðarar — það
var ný hugmynd. Hvað átti hann
við? Þetta var forvitnilegt.
Hann sat uppi í brekku nokkurri
og frjósamt landið blasti við. Margir
af tilheyrendum hans voru bænd-
ur. Hann sagði þeim dæmisöguna
um sáðmanninn: „Sjá, sáðmaður
gekk út að sá. Og er hann var að
sá, féll sumt við götuna, og fugl-
arnir komu og átu það upp . . . “
Höfðu áheyrendur áhuga á sög-
unni? Þessi kennimaður var ekki
ófróður um erfiðleika bændanna,
hann vissi að krákurnar átu korn-
ið á ökrunum. Það sakaði ekki að
hlusta á hann dálítið lengur....
Jesús vissi líka vel, hvernig hann
átti að bregðast við mótbárum, enda
þótt hann forðaðist deilur. Hann
tryggði oft málstað sínum sigur
með einni spurningu.
Farísearnir höfðu lagt gildru fyrir
hann. Hvíldardag nokkurn komu
þeir með mann, sem hafði visna
hönd, og létu hann bíða í musterinu,
unz Jesús kæmi. Ef Jesús læknaði
hann, mundi það vera brot á lög-
málinu, því að það bannaði alla
starfsemi á hvíldardegi. Jesús skildi
strax, hvað var á seyði, en hann lét
það ekki aftra sér.
Hann sagði við manninn: „Réttu
fram hönd þína.“
Farísearnir þyrptust að, því að
þeir töldu víst, að Jesús væri að
falla í gildruna, sem þeir höfðu
lagt svo kænlega. En hann spurði
þá: „Mundi sá vera nokkur á meðal
yðar, er á eina sauðkind, að hann
taki ekki í hana og dragi hana upp
úr, hafi hún á hvíldardegi fallið í
gryfju? Hve miklu er nú maðurinn
meira virði en sauðkind!"
Hann beið eftir svari, en þeir
þögðu. Faríseunum var ljóst, að ef
þeir héldu því fram að lögmálið
bannaði að vinna góðverk, þá var
virðing þeirra og álit í hættu. Þeir
gengu út og báru saman ráð sín
Þáu þrjú ár, sem Jesús starfaði
opinberlega, varð honum aldrei
orðfátt og hann bar ávallt sigurorð
af andstæðingum sínum. Allir gátu
náð tali af honum — á markaðstorg-
inu, í musterinu og á strætum úti.
Það varð eins konar íþrótt lærðra og
fyndinna manna að etja kappi við
hann. Farísearnir reyndu það og
hinir skriftlærðu reyndu það, en