Úrval - 01.12.1968, Qupperneq 62

60
ÚRVAL
að sefa ótta hans með því að látast
vera öldungis óttalaus sjálfur, og
bauð að búa sér bað, lagðist síðan
til borðs og sá ekki á honum ann-
að en kæti.
Nú gusu upp á ýmsum stöðum
á eldfjallinu stórar logatungur og
eldsúlur, og skinu því skærar sem
meira dimmdi af gosinu. Frændi
minn fullyrti það til að sefa ótta
fólksins, sem með okkur var, að
bændurnir, sem flýðu bústaði sína,
hefðu farið frá logandi arineldi, og
stæðu hús þeirra því í björtu báli.
Svo lagðist hann til svefns og sofn-
aði, en við heyrðum andardráttinn,
þungan og erfiðan vegna þess hve
feitur hann var, er við nálguðumst
dyrnar. En í húsagarðinum fyrir
utan herbergi það sem hann svaf
í, var nú jafnfallin aska og vik-
ur, og féll stöðugt, svo að hætta
var á að dyrnar yrðu ekki opnað-
ar, ef nokkur bið yrði. Þess vegna
var frændi minn vakinn og kom
hann út og fór hann svo til fundar
við Pomponianus og okkur hina,
en við höfðum vakað alla nóttina.
Þeir ræddu með sér hvort þeir
skyldu heldur hafast við úti eða
inni. Húsin skulfu af jarðhræring-
um, og var því líkast sem þau
hefðu losnað af grunni, og hölluðust
sitt á hvað. En úti var illa vært
fyrir vikurregni, þó að vikur sé
léttur og gljúpur, var þá fallizt á
að vera heldur úti. Frændi minn
lét skynsemi stjórna gerðum sínum,
hinir óttann. Menn settu hægindi
um höfuð sér og bundu um linda.
Þetta var gert til varnar gegn vik-
urregninu.
Meðan þessu fór fram, var dagur
á lofti og bjart annarsstaðar en
þarna var koldimmt eins og nótt
getur svörtust orðið, voru kveikt
blys til að lýsa og önnur ljós. Síð-
an var fallizt á að við færum niður
að strönd til að gæta að því hvort
nokkur leið væri að sigla, en sæ-
rót var mikið og vindur óhagstæð-
ur. Frændi minn lá á rekkjuvoð á
jörðinni og bað hvað eftir annað
að gefa sér kalt vatn að drekka.
Eftir þetta mögnuðust eldarnir og
brennisteinssvækjan og flýðu þá
flestir, og hlaut hann þá að standa
upp.
Tveir þrælar studdu hann, en
hann hné niður, að líkindum vegna
þess að reykurinn ætlaði að kæfa
hann, og öndunarvegurinn, sem
lengi hafði verið sjúkur og bólg-
inn, lokaðist alveg. Þegar birti af
degi næsta morgun, fannst lík hans
öldungis óskaddað, sáust á því eng-
ir áverkar og föt hans voru heil og
óskemmd. Líkið virtis sofa, frem-
ur en að það væri andað.
Móðir mín og ég vorum þá stödd
í Misenium. En það kemur ekki
sögu þessari við, því það var ekki
ætlun mín að skrifa um annað en
dauða frænda míns. Ég lýk því við
bréfið. Ég ætla aðeins að bæta
því við, að ég hef sagt frá því, sem
ég sjálfur var vitni að, og auk þess
ýmsu, sem mér var sagt. að at-
burðunum ferskum í minni sögu-
manna minna. Þú skalt nú gera
útdrátt úr bréfinu og taka einung-
is með það sem mestu máli skiptir,
því eitt er að skrifa bréf til að
senda góðvini sínum, annað að
semja rit, sem koma skal fyrir hvers
manns augu. — Vertu sæll.