Úrval - 01.02.1971, Qupperneq 99

ÉG LIFI FYRIR FLUGlÐ
hvar sem þeim gafst tækifæri til.
Ginestet varð að brjóta beinin í
sundur á þessum stöðum, endur-
móta þau, sem voru gengin úr lagi,
og skafa endana, svo að þeir féllu
vel hvor að öðrum. Það vantaði
sumsstaðar beinflísar. Þá tók hann
nýjar beinflísar úr mjaðmarbein-
um mínum og græddi þær á þá
staði, þar sem beinflísar vantaði.
Þetta voru kvalafullar og seinleg-
ar aðgerðir. Að síðustu festi Gine-
stet silfurspöng í hökuna, setti höf-
uð mitt í gipsstokk og festi svo allt
í rammbyggilegar skorður, mjög
traustar, en þó ekki þannig, að
neðri kjálkinn væri algerlega
óhreyfanlegur, því að hann hafði
búið til snjallan útbúnað, sem gerði
mér smám saman fært að hreyfa
neðri kjálkann, án þess að slíkt
hefði truflandi áhrif á samskeyttu
beinin, sem voru að gróa. Með
þennan umbúnað varð ég að vera
í tvo langa mánuði.
Beinin höfðu öll gróið saman,
þgear ég yfirgaf Fochsjúkrahúsið.
Að vísu hafði ég enn ekkert nef,
ekkert vinstra kinnbein og enga
höku. En Ginestet veitti mér von
um, að úr því yrði hægt að bæta.
„Eg veit, hvaða maður getur hjálp-
að yður,“ sagði hann við mig einn
daginn. „Það er Bandaríkjamaður,
kannske bezti sérfræðingurinn í
plastskurðaðgerðum í gervallri ver-
öldinni. Hann heitir John Marquis
Converse. Hann kemur til Parísar
á hverju ári. Vilduð þér kannske
hitta hann, næst þegar hann kem-
ur?“
Meðan ég beið eftir dr. Converse,
hóf ég líf mitt sem flugkona á nýj-
97
an leik. Þrátt fyrir allar áhyggj-
urnar af því að vera afskræmd, —
en ég þorði varla að láta nokkurn
mann sjá mig —, reyndist aðdrátt-
arafl hins víðfeðma lofts enn sterk-
ara. Eftir nokkurra klukkustunda
æfingu byrjaði ég á listfluginu á
nýjan leik. Og ég varð innilega
glöð, er ég fann, að hin réttu við-
brögð mín höfðu ekki gleymzt,
heldur náði ég valdi á þeim að
nýju næstum tafarlaust.
Loks kom dr. Converse til París-
ar sumarið 1950. Það tók hann
nokkrar klukkustundir að skoða
mig. Og svo færði hann mér dá-
samlegar fréttir. Hann sagðist geta
komið andliti mínu í eðlilegt ásig-
komulag, ef ég kæmi til Banda-
ríkjanna og léti gera á mér all-
marga uppskurði þar.
Eg fór þangað í september, og dr.
Converse hófst strax handa. Hann
lauk aðalhluta lækningaraðgerða
sinna, meðan á þessari fyrstu heim-
sókn minni stóð, en ég dvaldi þar í
6 mánuði samfleytt. En svo fór ég
aftur til New York til annarrar
aðgerðar haustið 1951, síðan árið
1952 og svo loks árið 1953. Skurð-
aðgerðirnar voru samtals sextán
talsins. Þær tóku mjög langan tíma,
allt að 4—5 klukkustundir, og voru
talsvert álag, því að stundum var
ekki um svæfingu að ræða, heldur
aðeins staðdeyfingu.
„Viðgerða“-skurðaðgerðir eru
ekki falleg sjón á að líta, meðan á
þeim stendur. En smám saman
vandist ég þeim í slíkum mæli, að
ég hafði augun opin og fylgdist
með öllu af brennandi áhuga. Dr.
Converse er geysilega hæfileika-