Úrval - 01.11.1971, Síða 24

22
ÚRVAL
honum færður matur gegnum rif-
una, og einu sinni á dag var hann
leiddur, með bundið fyrir augu, á
salerni í húsi þessu.
En dagarnir liðu, án þess að nokk-
urt merki þess sæist að breyting
væri í aðsigi, og hann missti alla
von. Nótt eina heyrði hann væl sír-
enanna á lögreglubílum, og herfylki
lögreglumanna gerði húsleit í ná-
grenninu. Þegar heyrðist hávaðinn
frá lögreglunni, flýttu verðirnir sér
að koma Fly inn í ævagamlan,
spænskan klæðaskáp, og á eftir
honum fleygðu þeir tjaldinu hans
og eigum.
Skæruliðarnir höfðu fjarlægt
múrsteinanna aftan við klæðaskáp-
inn, og myndaðist þá fylgsni, sem
hægt var að hírast í, en varla hægt
að standa uppréttur. Ungir verðirn-
ir þrýstu sér inn í skápinn á eftir
fanganum og stóðu síðan hreyfing-
arlausir meðan lögreglan leitaði
framherbergi.
„Hitinn þarna inni og spennan í
loftinu var óbærileg, og það mun-
aði ekki miklu að það liði yfir mig,“
segir Fly. „Verðirnir voru líka
hræddir, ég fann að þeir skulfu við
hlið mína.“
Tupamaros skiptu oft um verði,
og í hvert sinn eignaðist Fly nýja
aðdáendur. Einn þeirra, ung kona,
gaf honum að borða, fyrsta, al-
mennilega málsverðinn sem hann
hafði fengið svo vikum skipti. Og
af mikilli þolinmæði hjálpaði hún
honum við að hressa enn frekar upp
á soænskukunnáttuna. Tvisvar til
viðbótar, sögðu þeir honum að hann
gæti farið að búast við því að verða
látinn laus, en það var aðeins til að
baka honum vonbrigði. Loksins,
nótt eina, án nokkurrar viðvörunar,
var hann drifinn út úr íbúðinni í
miðborginni og settur í aðra íbúð,
sem virtist eitthvað svo undarlega
kunnugleg. Undir gati í gólfinu, var
það sama gamla vírnetsbúr — en í
því var nú ókunnur maður. „Ég er
Dias Gomide, brasilanski konsúll-
inn,“ heilsaði maður Fly á ensku,
og þeir föðmuðust og táruðust sam-
an yfir örlögum sínum. Báðir fang-
arnir voru látnir vera í sama klef-
anum. Gomide var í læsta búrinu,
en Fly svaf rétt við það. Þótt Gom-
ide flytti þær góðu fréttir, að Tupa-
maros hefði lofað að sleppa þeim
báðum í einu, þá gat hann líka sagt
Fly frá morðinu á Dan Mitrione —
og seig þá mjög hjarta vísinda-
mannsins. „Þegar þetta var, var
komið sumar,“ rifjar Fly upp, „hit-
inn og loftleysið var alveg voðalegt,
og skórnir mínir urðu hvítir af
sveppagróðri. Þótt við hefðum tvo
blævængi, þá lak af okkur svitinn
dag og nótt. Þegar þrumuveðrin
miklu stóðu, þá urðu veggirnir
hundblautir og gólfið flughált af
bleytu. Baðmullarfötin okkar límd-
ust við okkur í hræðilega bleytu og
svitaklessu og féllu svo á endanum
í sundur.“
Að lokum eftir að greiddir höfðu
verið 250.000 dollarar í lausnargjald
fyrir Gomide, segir Fly í endur-
minningum sínum: „Nóttina fyrir
frelsisdag Gomide svaf ég ekkert,
en bað um að hann kæmist heill á
húfi til fjölskyldu sinnar og að ég
kæmist það líka á eftir honum.“
Það var kominn 21. febrúar, og
meira en sex mánuðir liðnir síðan