Úrval - 01.11.1971, Síða 37

ÞEGAR NAPÓLEON VAR KRÝNDUR
35
arinn gera í hefndarskyni fyrir
þessa hræðilegu móðgun?. En hið
eina sem gerðist var, að systir henn-
ar kom æðandi dag nokkurn og
hafði þær fréttir að færa, að keisar-
inn ætlaði að skilja við konu sína.
Hann ætlaði að fá sér konu, sem
gæti fætt honum barn!
Hann hafði þegar fundið þá, sem
hann leitaði áð — Marie-Louise,
erkihertogaynju af Austurríki.
Frakkland var ekki eina rikið í
Evrópu, sem þannig var ástatt um.
Lengst í norðri lá Svíþjóð. Désirée
hafði raunar heyrt þessa lands get-
ið nokkrum sinnum, en vissi ekki
nákvæmlega hvar það lá. Hún hafði
aldrei haft mikinn áhuga á landa-
fræði. Hún hlustaði aðeins á Berna-
dotte með öðru eyranu, þegar hann
sagði henni, að erfingi þessa lands
við Norðurpólinn hefði látizt og að
eskimóarnir hefðu óskað eftir því,
að þeim yrði stjórnað af frönskum
hershöfðingja. Hún kinkaði aðeins
kolli og lét sér standa á sama. Henni
var sama, hvort þau kölluðust furst-
ar af Ponte Corvo eða konungur
og drottning Svíþjóðar, bara að þau
slyppu við að búa á viðkomandi
stöðum. Það var svo margt annað,
sem hún hafði meiri áhuga á. Ósk-
ar hélt áfram að missa tennurnar
og Julie hélt, að keisaradrottningin
væri vanfær. Og sjálf var Désirée
farin að þykkna undir belti. Hún
neyddist til að panta sér heilmikið
af nýjum kjólum.
Þess vegna varð hún meira en
lítið óttaslegin, þegar henni skildist,
að þessir Svíar vildu fá nýja erf-
ingjann sinn til þess að búa á snjó-
breiðunum.
Þannig varð dóttir silkikaup-
mannsins frá Marseille Desideria,
krónprinsessa af Svíþjóð, og fylgdi
manni sínum Karli Johan og Óskari
litla syni sínum til vetrarlandsins.
En káta og léttlynda prinsessan frá
Marseille fraus bæði á sál og líkama
í hinni stóru og dimmu holl við
Strömmen.
Jean-Baptiste hafði ekki mikinn
tíma aflögu handa eiginkonu sinni.
Hann var önnum kafinn að sinna
málefnum hins nýja föðurlands síns.
Sænskir kennarar tóku Óskar litla
að sér og kenndu honum að hugsa
og tala sænsku. Og Désirée var ein
innan um kuldalegt, framandi fólk,
sem talaði frönsku skelfing báglega.
— Sefur þú, Désirée? Karl Johan
læddist varlega að rúmi krónprins-
essunnar. Kertaljós stóð niður-
brennt í stjakanum á náttborðinu.
Prinsessan sjálf lá á maganum og
fól andlitið í koddanum. Krónprins-
inn settist á rúmstokkinn hjá henni,
reyndi að hugga hana og bað hana
segja sér, hvað hefði komið fyrir.
Loks leit Désirée upp og andlit
hennar var grátbólgið:
— Nú hef ég valdið hneyksli enn
einu sinni, sagði hún og snökti.
—• Jæja, svaraði hann og rödd
hans varð strax eilítið gremjuleg.
—- En það var ekki ég, sem byrj-
aði, bætti hún við og teygði sig eftir
vasaklút. — Það var þessi viðbjóðs-
lega fröken Konsull, sem byrjaði.
Hún og þessi greifaynja Lewan-
haupt, sem hristist öll af sínu bláa
blóði, þegar hún neyðist til að
hneigja sig fyrir mér, kaupmanns-
dótturinni. Ég sat í stofunni minni
og var að sauma heimskulegar rós-