Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 40

38
ÚRVAL
Það er eitthvað yfirnáttúrlegt við
það, hvernig hann birtist allt í einu.
Það er líka eitthvað yfirnáttúrlegt
við mikilfengleik hans. Yfirborð
vatnsins er langt, langt fyrir ofan,
og þessi mikla dýpt, gerir sitt til að
auka á dularmagn þessa andartaks.
Vofulegar hreyfingar hans minna
helzt á ballett. Enginn hreyfing
hans er ógnandi, ekkert frekjulegt,
grimmdarlegt — samt flytur hann
með sér ótta. Dráp er ævinlega til-
gangur hans, og líkami hans er lag-
aður til að drepa aðrar lífverur, og
þessi ísblái litur, þessi draugalegi
ljómi sem af honum stendur, og
stór, ofsakröftugur sporðurinn.
Eitt hundrað og tíu fet beint nið-
ur í tært dýpi Indverska flóans, og
þá birtist þar stór hákarl og hann
nálgast lífverur frá upphafi vega,
gegnum árþúsundin, ævinlega á
þann sama, hreinskilnislega hátt.
Hann er raunverulega öðrum dýr-
um meiri. Hann er næstum sjö feta
langur, og ég veit, þar sem ég hef
svo oft séð svona skepnu áður, að
kjálkar hans eru settir sjöföldum
tannaröðum, og sérhver tannanna
er flugbeitt eins og rakvélarblað.
Hann getur synt með ríflega 30
hnúta hraða, en hann fer sér hægt
núna, lónar kringum mig, þegar ég
reyni að mjaka mér upp á við —
burt af þessu dýpi. Ég veit að hring-
ir hans kringum mig verða smátt
og smátt þrengri, og ég veit lika, að
bótt mér muni kannski takast að
hrinda fyrstu árás hans, þegar þar
að kemur, bá dregur það ekki úr
bonum kjarkinn. Árásir hans munu
verða margar, og hann mun ráðast
á mig oftar og oftar, tíðar og tíðar,
og loks brýtur hann vörn mína á
bak aftur og tennur hans munu
sökkva inn í hold mitt. Eins og þeir
hafi fengið radíóskilaboð munu
aðrir hákarlar úr úthafinu birtast
skyndilega og þá breytist tónfall
leiksins, og við tekur trylltur,
brjálæðislegur og blóðugur leikur
með líkama minn. Þannig skemmta
þeir sér, hákarlar þessa úthafs með
bráðir sínar.
Ég klifra aftur upp í könnunar-
bátinn okkar, eftir að hafa litið í
síðasta sinn á þennan silfurskugga,
þessi stóru, starandi augu, og ég
bölva ræfildómi mínum, þótt ég sé
um leið þakklátur fyrir að hafa orð-
ið svona hræddur. Ég lít á hina, fé-
laga mína við þessa köfun, og þeir
líta á mig og skilja: Það er hákarl
fyrir neðan okkur.
DRÁPSVÉLIN
Manninum hefur tekizt að útrýma
af yfirborði jarðar meirihluta allra
dýra og jafnvel líka skordýra, sem
gætu bakað lífi hans sjálfs hættu.
Hákarlinn barf ekki að óttast þess
háttar útreið. Allar tegundir há-
karla eru fullkomlega gerðar fyrir
sitt líf, og hinn mikli fjöldi hákarla
í heiminum gerir útrýmingu þeirra
mjög svo erfiða, ef þá ekki ómögu-
lega. Þetta þýðir, að hákarlinn, eitt
hættulegasta rándýrið, lifir enn al-
gerlega laus undan oki eða stjórn
mannsins.
Ævinlega þegar maður fer í leið-
angur á hafinu eða undir yfirborði
þess — í íshafinu á miklu dýpi,
jafnvel í minni stórfljótanna — þá
er mögulegt að flana í kjaftinn á