Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 72

70
ÚRVAL
„Ekki að hætta. Haltu áfram. Hún
getur ekki dáið.“
Hugsanir mínar bárust að hinni
ungu móður. Hafði hún grátið sig í
einhvers konar örvilnunarsvefn eða
starði hún út í tómið fyrir framan
sig, án þess að geta í rauninni ger1,
sér grein fyrir þeim skelfingum,
sem dundu yfir barnið hennar, —
barn sem fyrir aðeins fjórum dög-
um hafði verið heilbrigt og kátt?
Sem ég sat á vöggunni, fór ég að
verða þess vör, hve illa fór um mig.
Ég var með ríg í bakinu eftir meira
en klukkustundar erfiða stellingu.
Harðar bríkurnar á vöggunni höfðu
þrengt að blóðrásinni við hnén, og
fætur mínir voru dofnir. Handlegg-
irnir, sem hálfhvíldu á súrefnis-
kassanum voru aumir og stirðir.
Þá tók einbeitnin og vonin að bila.
Einhvern veginn virtist þetta allt
til einskis. Auðvitað höfðu hjúkrun-
arkonan og dr. Hamilton haft rétt
fyrir sér þegar öllu var á botninn
hvolft. Aköf blygðunarkennd greip
mig. Hvernig dirfðist ég, átján ára
nýliði í hjúkrun, að bjóða byrginn
sérfræðingi í barnasjúkdómum og
reyndri hjúkrunarkonu, þegar um
líf og dauða var að tefla? Ó, hví
hafði ég nú verið að þessu?
Samt gat ég ekki varizt þeirri
hugsun, að eitthvert óvenjulega
sterkt afl hefði ráðið gerðum mín-
um síðustu stundirnar, er ég fram-
kvæmdi hluti, sem ég venjulega
hafði alls ekki dirfzt að framkvæma.
Suðið í súrefninu vakti mig aftur
af þessum hugsunum. Andartak
virtist mér sem hinn blái hjúpur,
sem bvíldi yfir andliti barnsins,
væri að fölna. — Nei, það gat ekki
verið. Barnið var dáið. Það mundi
aldrei vakna aftur til lífsins þrátt
fyrir alla einbeitni mína, sagði ég
við sjálfa mig, og mér hafði næst-
um tekizt að sannfæra mig. Samt
héldu hendurnar áfram þessum
hreyfingum, sem nú voru orðnar
eins og hluti af mér, þær þrýstu á
brjóst barnsins og slepptu syo tak-
inu — aftur og aftur.
Sjúkrahúsið var nú að vakna eftir
nóttina. Ungbörn í næsta herbergi
tóku að gráta; það mundi þetta barn
aldrei aftur gera, hugsaði ég von-
svikin. Frá öðru herbergi heyrði ég
grát, söng og hlátur í eldri börnum.
Þegar ég leit niður á barnið, þótt-
ist ég skyndilega viss um, að litar-
háttur þess hefði batnað. Gæti þett.a
stafað af morgunskímunni? Mig
verkjaði í augun af svefnleysi og
handleggirnir voru dauðsárir. Ég
hætti sem snöggvast og lagði hönd-
ina á brjóst barnsins.
„Ó,“ sagði ég. Ég hafði greint ör-
litla hreyfingu undir hendinni.
„Ó, guð, getur þetta verið?“ Þeg-
ar ég tók höndina burt, kom það
aftur, — örlítið andvarp, — og aftur.
Ég reyndi að laga hreyfingarnar
eftir þessum veikburða, næstum ó-
merkjanlega andardrætti og tár
þreytu og léttis hrundu niður kinn-
ar mínar.
„Guði sé lof,“ sagði ég.
Svo nuddaði ég handleggi og fæt-
ur barnsins til þess að reyna að
örva blóðrásina, en ennþá var ég
þó full efa.
Loks tók ég þó í mig kjark til að
þreifa eftir slagæðinni, og eftir
langa stund gat ég greint veikan,
óreglulegan slátt hennar.