Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 77

SALÓMON KONUNGUR. . .
75
fyndust engir þjófar né ræningjar,
því að vegna vizku sinnar þekkti
hann misgerðarmennina, og hann
ávítaði þá og gerði þá óttaslegna, og
þeir fremdu því eigi aftur misgerð-
ir sínar, heldur lifðu friðsömu lífi,
því að óttinn við konunginn blund-
aði sífellt í hjörtum þeirra.“
Þessi lýsing hafði geysileg áhrif á
Drottningu Suðursins. Hún hlustaði
á þessar lýsingar æ ofan í æ, og þær
urðu sífellt dásamlegri í hennar
augum. Og er hún hlustaði á lýs-
ingar þessar og sögurnar af hinum
dásamlega konungi óx löngun henn-
ar til þess að fá að líta hann augum.
Hún var mjög samvizkusöm, og hún
vildi því gjarnan læra, hvernig hún
mætti stjórna landi sínu ems vel og
Salómon stjórnaði ríki sínu. Og hún
átti sér engan ráðgjafa í raun og
veru, hin unga kona, einmana í há-
sæti sínu. Dag frá degi óx þrá henn-
ar eftir að halda á fund hans, og
vissulega var þar ekki um að ræða
þrá eina eftir vizku. Hún hlýtur að
hafa verið mjög einmana, hin fagra
Drottning Suðursins. í Kebra Nag-
ast stendur þetta ennfremur:
,,... hún grét af gleði vegna sagn-
anna, sem Tamrin hafði sagt henni.
Og hún þráði það heitt að halda á
fund konungsins, en þegar henni
varð hugsað til hinnar löngu ferðar,
fannst henni sem hann væri henni
of fjarlægur og ferðin myndi reyn-
ast of erfið. Hún spurði Tamrin æ
ofan í æ ýmissa spurning um kon-
unginn, og æ ofan í æ sagði Tamrin
henni sögur af honum. Og hún þráði
heitt að leggja af stað á fund hans,
svo að hún mætti nema vizku hans,
líta andlit hans, faðma hann að sér.
Og hjarta hennar vildi, að hún legði
af stað, því að Guð hafði látið hjarta
hennar vilja það. Hann hafði blás-
ið þessari þrá í brjóst henni“.
Og því hélt hún af stað.
Fyrst talaði hún til þjóðar sinnar
og skýrði henni frá því, að hún
„fyndi til slíkrar ástar á vizkunni“,
að það væri nauðsynlegt fyrir hana
að yfirgefa land sitt um stundar-
sakir til þess að leita þessarar vizku.
f hinni löngu ræðu sinni útskýrði
hún það fyrir þjóðinni, hversu nauð-
synlegt það væri hverjum manni,
að búa yfir vizku og efla þekkingu
sína og hlúa að henni. Síðan sagði
hún, að um leið og vizkunni væri
sýnd virðing, væri hinum vitra
manni einnig sýnd virðing,11 og enn-
fremur sagði hún jafnvel: „Ég elska
hann, þótt ég hafi aðeins heyrt um
hann talað, án þess að hafa séð
hann, og sögurnar af honum, sem
mér hafa verið sagðar, eru sem
draumar míns eigin hjarta. Þær eru
mér hið sama og vatn er sárþyrst-
um manni.“ Auðvitað ætlaðist hún
ekki til, að þessi ástarjátning henn-
ar yrði skilin sem ástarjátning eig-
inkonu gagnvart eiginmanni. Hin
innilegu orð, sem hún notaði, voru
aðeins tákn hennar austurlenzka
tjáningarmáta.
Þjóðin samþykkti, að hún gæti
haft gagn af ferð þessari. Hið sama
gerði Tamrin. 797 úlfaldar voru
klyfjaðir, enn fremur miklu fleiri
múlasnar og asnar, og svo lagði hún
af stað.
Salómon tók á móti henni með
mikilli viðhöfn. Hann fékk henni
éinkaíbúð í konungshöllinni, og
hann sendi henni gnægð matar og