Úrval - 01.11.1971, Side 90

88
ÚRVAL
kenndan framburð. Ég hafði til-
einkað mér hina beztu mannasiði,
og ég hafði hæfileika. En ég gat
bara ekki orðið hvitur. Og ég varð
að horfast í augu við þá staðreynd.
Ferd Allen er bœjarstjórnarmeð-
limur í bænum Fayette í Missis-
sippifylki. Hann lýsir atburði, sem
gerðist fyrir nokkrum árum.
Þetta gerðist síðdegis nálægt
Ráðhúsinu niðri í bæ, þar sem seld-
ur var bjór að húsabaki við veit-
ingastofu eina. Og þið vitið, hvern-
ig það er, þegar fólk fer að drekka.
Það urðu einhver átök, og lögreglu-
þjónn kom á staðinn. Hann sá, að
þessi ungi svertingi hafði átt aðild
að átökum þessum, og hann vildi
handtaka hann. En ungi maðurinn
neitaði að láta handtaka sig. Lög-
regluþjónninn greip til byssunnar,
en ungi maðurinn tók þá um úlnliði
hans og hélt honum þannig.
Þetta varð til þess að draga marga
að, bæði svarta og hvíta. Ungi mað-
urinn hélt enn um úlnliði lögreglu-
þjónsins til þess að aftra honum frá
því að hleypa af. Móðir unga manns-
ins kom þar að. Hún sá, hvað var
að gerast, og fór að gráta. „Skjóttu
ekki barnið mitt, skjóttu ekki barn-
ið mitt,“ sagði hún í sífellu.
Eg stóð þarna rétt hjá, þegar
þessi hvíti maður, sem var næstur
mér, sagði við annan hvítan mann:
„Ég held, að þú verðir að skjóta
hann.“ Hann sagði þetta bara si
svona. Og hinn greip til lítillar
sjálfvirkrar skammbyssu og skaut
unga manninn. Ungi maðurinn varð
að lina takin um úlnliði lögreglu-
þjónsins, og því losnaði hann. Svo
skaut lögreg'luþjónninn hann. Ég
fann ekki til neins innra með mér,
þegar hann dó. Þetta var bara þel-
dökkur maður, sem hafði verið
drepinn. Þannig var lífið í þá daga.
Bayard Rustin skipulagði Wash-
ingtongönguna árið 1963. Hann er
gáfaður menntamaður, sem hefur
lagt á ráðin um margar baráttuað-
ferðir svertingja og skipulagt fram-
kvœmdir á því sviði. Hann var ná-
inn samstarfsmaður Martins Luth-
ers Kings yngri í nokkur ár.
Mér finnst sem þjóðfélag það,
sem ég lifi í, hafi veitt mér mörg
tækifæri. Og mér finnst því, að á
mér hvíli sú ábyrgð að láta eitthvað
af mörkum við það í staðinn. Ég
skulda meðbræðrum mínum það,
hver svo sem hörundslitur þeirra
er, að ég sýni einhverja viðleitni
til þess að reyna að gera þjóðfélagið
að betri stað, þar sem við getum
öll fengið að njóta einhvers friðar.
Ég fæddist í Pennsylvaníufylki í
marz árið 1910 og var óskilgetinn.
Ég er alls ekki viss um, að það hafi
verið um nokkra djúpstæða ást að
ræða milli föður míns og móður
minnar. Ég held, að þar hafi bara
verið um það að ræða, að talsvert
eldri karlmaður hafði möguleika á
að notfæra sér aðstöðu unglings-
stúlku, sem var enn ekki orðin sex-
tán ára.
Nú skil ég alla þá orsakakeðju
negrahverfisins, sem stuðlar að því,
að börn fæðast óskilgetin og fjöl-
skyldur tvistrast. Ég skil nú orsak-
irnar fyrir öllum ljótleika lífsins
í negrahverfinu. Ég var orðinn 7
eða 8 ára, þegar ég sá jafnvel föð-
ur minn fyrsta sinni. Og ég skoðaði
móður mína sem systur allt fram að