Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
legt.“ Og ég fór að hugsa um þetta
og komst að þeirri niðurstöðu, að
hún hafði rétt fyrir sér.
Næsta dag talaði ég við Pasquale,
og hann sagði, að hann hefði ekki
meint þetta í raun og veru. Ég sagði,
að það væri svo sem nógu auðvelt
fyrir hann að segja þetta núna, en
að njaður ætti ekki að gera það,
sem maður vissi að mundi særa
fólk. Hann fór að gráta, og þá gerði
ég mér grein fyrir því, að hann vissi,
að hann hafði hegðað sér ruddalega.
Þegar ég var á leið í skólann einn
daginn, tók ég eftir yfirbyggðum
flutningabíl, sem stóð við gang-
stéttarbrúnina. Afturhurðin var op-
in, og í dyragættinni stóð maður.
Strákur, sem var samferða mér,
benti á manninn og sagði við mig:
„Þarna er hann pabbi þinn.“ Ég veit
ekki, hvernig hann hafði vitað
þetta. En ég býst við, að mæður
tali um hlutina. Fólk hefur ánægju
af að ræða vandamál annarra og að
gleyma jafnframt sínum eigin
vandamálum um sinn.
En ég tók samt eftir því, að þessi
maður var líkur mér. Hann kallaði
til mín, og þá svaraði ég: ,,Hvað
viltu?" Hann sagðist vilja fá að taka
í höndina á mér og heilsa mér. Ég
spurði, hvers vegna hann vildi það.
Hann svaraði þá: „Kannski erum
við skyldir.“ Ég sagði honum, að
óg hefði aldrei séð hann áður. Og
hann svaraði: „Maður hittir stund-
um ekki ættingja sína.“ Ég yppti
öxlum og veifaði til hans í kveðju-
skyni. En ég sá það samt á því,
hvernig hann hehsaði mér og
kvaddi mig, að við vorum skyldir.
Ég fékk stutt bréf frá honum, rétt
áður en ég útskrifaðist úr gagn-
fræðaskólanum. Ég hafði unnið
ræðukeppni, verið í knattspyrnu-
liði og frjálsíþróttaliði skólans, unn-
ið fylkismeistarakeppni í tennis og
fengið fyrstu verðlaun í ritgerðar-
samkeppni. Það átti að nefna eitt-
hvað af þessu við skólauppsögnina,
og faðir minn skrifaði mér rétt áð-
ur og sagði mér, hver hann væri.
Hann sagði, að ég væri sonur hans,
enda þótt hann hefði ekki gert það
fyrir mig, sem hann hefði átt að
gera. Og hann spurði, hvort ég vildi
útvega sér miða, svo að hann gæti
orðið viðstaddur skólauppsögnina.
Ég spurði ömmu, hvað ég ætti að
gera. Hún svaraði, að ég væri orð-
inn nógu gamall til þess að taka
sjálfur ákvarðanir í eigin málum.
Þá sagði ég: „Jæja, hann er faðir
minn, og hann spurði mig, hvort
hann mætti koma.“ Og því bauð ég
honum miða. Hann kom. Og ég held,
að hann hafi orðið mjög hrærður.
Nokkrum árum eftir þetta var
mér sagt, að hann væri orðinn
drykkjuróni. Svo gerðist það dag
einn í Philadelphiu, þegar hann
var drukkinn að venju, að hann
lenti í rifrildi við annan mann. Þá
datt hann niður nokkur þrep og
höfuðkúpubrotnaði. Og rétt á eftir
dó hann. Ég fann til djúprar sorgar,
þegar mér barst þessi frétt, líkt og
ég hefði fundið til, hver svo sem
hefði dáið á voveiflegan hátt. En
slík verða endalok svo óskaplega
margra í negrahverfunum.
Ég var í skólakórnum við Wil-
berforceháskólann í Ohiofylki, sem
var rekinn af Afrísku meþódista-
biskupakirkjunni. Og kórinn fór