Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 101

FERÐ UM HINA SVÖRTU AMERÍKU
99
strætisvagnaferðum, þ.e. að þeir
yrðu að borga sama fargjald og
aðrir og væru samt neyddir til þess
að standa, enda þótt enn væru auð
sæti í fremri hluta vagnanna, sem
ætlaður var hvítum farþegum ein-
um. Og það var þetta mál, sem við
unnum og veitti okkur rétt til þess
að sitja hvar sem var í vögnunum.
Mál frú Parks? Það var endan-
lega útkljáð fyrir áfrýjunardóm-
stól. Og málareksturinn kostaði
okkur aðeins 51 dollar.
Rósa Parks:
Ég var alls ekki að reyna að binda
endi á kynþáttaaðskilnað í strætis-
vögnunum. Ég var aðeins að reyna
að komast heim. Ég vissi, að jafn-
rétti, hvað notkun strætisvagnanna
snerti, mundi ekki hafa í för með
sér aukið jafnfrétti á öðrum svið-
um. En ég vona bara, að okkur
auðnist að leggja niður alls konar
kúgun gegn öllum þeim, sem eru
veikburða. Það ætti að meðhöndla
allt fólk á jafnréttisgrundvelli. Og
kynþáttur, trúarbrögð eða þjóðerni
einstaklingsins ætti ekki að hafa
nokkur áhrif á það, hvort einstak-
lingnum er hossað eða hann kúg-
aður.
E.D. Nixon:
Rök mín eru þessi: Frelsið fæst
aldrei ókeypis. Það verður alltaf að
vinna fyrir því. Og ég sé ekki, að
ungt fólk geri það almennt núna.
Fjöldi unglinga slæpist um göturn-
ar. Þeir vilja ekki vinna, og þeir
vilja ekki ganga í skóla. Hagi mað-
ur sér þannig, hefur hann ekkert
til þess að hlakka til. Hann getur
ekki vænzt annars en þess að verða
að skríða á fjórum fótum til þess
að fá ölmusu. Hann hefur ekkert að
bjóða börnum sínum. Hann nýtur
engrar virðingar í samfélaginu. Orð
hans eru einskis metin. Ég held, að
negrarnir verði að vera reiðubúnir,
búnir undir það að skipa sinn rétt-
mæta sess í þjóðfélaginu. Fyrst
verða þeir að ganga í skóla. Þeir
verða að búa sig undir möguleikana
á að fá gott starf, þeir verða að búa
sig undir að geta keypt hús eða
íbúð, þeir verða að spara og leggja
fé til hliðar á bankareikning til þess
að búa sig undir að geta framkvæmt
þetta og margt fleira. Þannig verða
þeir traustir borgarar samfélagsins.
Þá vinna þeir fyrir sér í þjóðfélag-
inu, og fólk virðir þá . Það er ekki
hægt að brenna sér braut til frels-
isins. Sumt fólk kallar mig „Tómas
frænda" og segir, að ég vilji bara
skríða fyrir hvíta fólkinu og koma
mér vel við það. En vitið þið, hverju
ég hef að svara, þegar mér berast
slík ummæli til eyrna? Við þörfn-
umst þúsunda slíkra ,,Tómasa“ um
allt land.
„VIÐ ÆTLUM AÐ DREPA ÞIG“
Fannie Lou Hamer er foringi
Frjálsa demókrataflokksins í Missis-
sippifylki og vinnur mikið starf fyr-
ir mannréttindahreyfinguna. Hún
er lítil en þrekin og haltrar mjög.
Þar er um að ræða afleiðingar slyss,
sem hún varð fyrir í bernsku. En
öll persóna hennar og hegðun ein-
kennist af óskaplegum viljastyrk.
Hún ber óbilandi traust til guðs, og
orðfar hennar er kryddað biblíutil-
vitnunum.
Fram til ársins 1962 hafði ég al-
drei heyrt minnzt á dr. King, setu-