Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 44

42
URVAL
fremur matargirðing. Mamma trúði
þvt aldrei almennilega að vanda-
mál mín stöfuðu ekki af fæðuskorti,
og þótt hún væri alltaf fús að hlusta
á mig og hugga mig, var hún þó
skilningsríkust þegar hún smurði
mér brauð. Þegar ég byrjaði að segja
henni að ég hefði glatað trúnni á
mannúðina eða að ég myndi líklega
falla í skóla, brosti hún bara og sagði:
,,Hvernig er við öðru að búast, áður
en þú færð þér að borða?”
Ástæðan til þess að ég nefni þetta
er að þegar maður les um það hvernig
tækifærin galopna allar sínar dyr fyrir
kvenfólki nú til dags, þykir mér
ævinlega leitt að mamma skuli aldrei
hafa verið annað en húsmóðir. Ég
sé hana fyrir mér sem sálfræðing.
(,, Auðvitað ertu með mikilmennsku-
brjálæði — hvað annað, áður en þú
færð þér að borða!”) Ég sé hana
fyrir mér sem lögmann: (,,Það ætti
enginn maður að höfða mál á fast-
andi maga.”) En framar öllu öðru
sé ég hana sem eins konar kvenkyns
Henry Kissinger, reyna að sætta stríð-
andi öfl þessa heims. („Hvernig
ættum við að geta komist að sæmi-
legri lausn, herra forsætisráðherra
— þú hefur ekki snert buffið þitt!' )
Stundum stend ég mig meira að
segja að því að velta því fyrir mér,
hvort flest vandamál heimsins stafi
ekki af fólki sem hefur hlaupið yfír
hádegismatinn. Ég er, þegar öllu er á
botninn hvolft, dóttir hennar móður
minnar.
Nú, þegar allir tala um tennis,
langar mig að segja ykkur frá miklu
betri leik, sem foreldrar mínir hafa
leikið í 28 ár. Hann byrjar gjarnan
með því að mamma kemur til pabba,
þar sem hann situr og les, og segir:
,,Ef síminn hringdi núna og Soffía
Lóren byði þér út með sér, hvað
myndirþú þá segja?”
Pabbi leggur frá sér blaðið. ,,Ég
gæti sagt fáein orð. Ég var á Ítalíu
í stríðinu. ’ ’ Nú gengur mamma burt,
raulandi. Raulið veit alltaf á illt,
svo pabbi hrópar: ,,Hún hringir
ekki núna!” En raulið þagnar ekki,
svo pabbi neyðist til að hrópa: ,,Ef
síminn hringdi núna og það væri
Soffía Lóren, myndi ég segja henni
að þetra væri vitlaust númer.”
Mamma hefur sigrað.
Einu sinni reyndi ég að leika
þennan leik. Þegar Bobbie Gentry
var í Coliseum, átti maðurinn minn,
sem er píanóstillari, að stilla píanóið
þar. ,,Nú rekstu kannski á Bobbie
Gentry, sagði ég þegar hann var að
fara. ,,Hvað gerirðu nú, ef hún fer að
gefa þér undir fótinn? ’ ’
Maðurinn minn leit á mig með
einkennilegum svip. ,,Ég er bara
píanóstillingamaður,” sagði hann.
,,Ég kem ekki svo mikið sem til með
að sjá hana.” Svo lokaði hann fram-
dyrunum aftur, gekk að speglinum
og hneppti efsta skyrtuhnappinn.
Svo var hann nærri farinn án þess að
taka með sér verkfærin. , .Bobbie
Gentry að gefa mér undir fótinn?
Þetta er nú það vitlausasta sem ég hef
heyrt!” Ég fylgdist með honum út