Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 97

/4 FERÐ MEÐ KALLA
95
ÞEGAR FERÐ ER skipuiögð með
löngum fyrirvara held ég að maður
sé með sjálfum sér sannfærður um að
hún verði aldrei farin. Þegar dagur-
inn nálgaðist urðu hlýja bðlið og
þægilega húsið mitt jafnt og þétt
eftirsóknarverðari og elsku konan
mín ósegjanlega dýrmæu Það var óðs
manns æði að ætla að varpa öllu
þessu frá sér um þriggja mánaða
skeið til þess að þola hið óþægilega
og óþekkta. Eitthvað varð að gerast
sem kæmi í veg fyrir að ég færi en það
gerðist ekki. Ég gat auðvitað orðið
veikur, en það var ein aðalástæðan
fyrir því að fara þótt ég héldi henni
leyndri. Veturinn áður hafði ég veikst
allhastarlega af einum af þessum
sjúkdómum með vandlega völdu
nöfnunum sem hvísla um komandi
elli. Þegar af mér bráði fékk ég
þennan venjulega fyrirlestur um að
hægja á mér, iéttast, gæta mín á
kólesterólinu. Þetta kemur fyrir
marga menn, og ég held að lækn-
arnir kunni romsuna utanað. Þetta
hefur komið fyrir marga vini mína.
Fyrirlesturinn endar svona: „Ætlaðu
þér af. Þú ert ekki eins ungur og þú
varst. ” Og ég hef séð svo marga vefja
ævi sína inn í bómull, kæfa allar
hugdettur, stinga ástríðum sínum í
poka og hverfa smám saman frá
manndómi inn í einskonar andlega
og líkamlega hálflömun. Eiginkonur
og ættingjar hvetja þá til þess arna,
svo þetta er Ijúf gildra.
Hver vill ekki vera það, sem allt
snýst um? F.ins konar seinni bernska
fellur yfir svo marga. Þeir skipta á
orku sinni og loforði um ofurlitla
lengingu lífdaga. Raunin verður sú
að herra hússins verður mesta barnið.
Ég hef hugleitt þepnan möguleika
með hryllingi. Því ég hef alltaf
iifað ákaft, drukkið mikið, étið yftr
mig eða alls ekki, sofið sólarhring-
inn út eða sleppt tveim nóttum,
unnið of mikið og of lengi eða sóað
tímanum í algerri leti. Ég hef lyft,
dregið, höggvið, klifrað, elskað með
ærslum og tekið eftirköstin sem af-
leiðingu, ekki sem refsingu. Ég vildi
ekki gefa upp þróttinn fyrir ofurlít-
inn ávinning í innilokun. Konan
mín giftist karlmanni, ég sá enga
ástæðu til þess að hún sæti uppi
með ungbarn. Ég vissi að tíu til
tólf þúsund mílna ferðalag, einn í bíl
og eftirlitslaust, um hvers konar veg,
yrði erfið vinna, en mér þótti sem
það yrði móteitur fyrir atvinnusjúkl-
inginn. Og þegar mitt eigið líf er
annars vegar vil ég ekki fórna magni
fyrir gæði. Ef ferðin reyndist mér um
megn var minn tími kominn hvort
sem var. Ég sé of marga menn draga
brottför sína með sjúklegri tregðu á
að yfirgefa sviðið. Það er vont leikhús
og vont líf. Ég er svo heppinn að eiga
konu sem er ánægð með að vera
kona, sem þýðir að hún er ánægð
með karlmenn, ekki gömul börn.
Þótt þessi síðasttalda ástæða til ferða-
lagsins hafí aldrei verið rædd, er ég
viss um að hún skildi hana.
Morgunninn rann upp bjartur með
útitekinni birtu haustsins í sólarljós-