Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
inu. Konan mín og ég skildumst í
flýti, því okkur er báðum illa við
kveðjustundir, og hvorugt vildi sitja
eftir þegar hitt væri farið. Hún gaf í
og geystist af stað til New York og
ég, með Kalla mér við hlið ók
Rósínant til ferjunnar á Shelter
Island, og þaðan til ferjunnar frá
Greenport og loks þriðju ferjunnar
frá Orient Point til strandar Conn-
ecticut, yfir Langeyjarsund, því ég
vildi losna við umferðina í New York
og komast vel af stað. Og ég
viðurkenni að mér fannst ég einn og
yfírgefinn.
Kalli er stór hundur. Þar sem hann
sat við hlið mér var haus hans rétt
að segja í sömu hæð og minn. Hann
rak nefið upp að eyranu á mér og
sagði: ,,Ftt.” Hann er eini hundur-
inn sem ég hef vitað geta borið fram
samhljóðann F. Það er af því að
tennurnar í honum eru skakkar,
en sá ágalli kemur í veg fyrir að
hann geti tekið þátt í hundasýn-
ingum; vegna þess að efri framtenn-
urnar rekast ögn í neðri vörina getur
hann sagt F. ,,Ftt” þýðir venjulega
að hann langar að stansa til að heilsa
upp á runna eða tré. Ég opnaði
bíldyrnar og hleypti honum út, og
hann snéri sér að sínum serimóníum.
Við ókum áfram inn í haust-
kvöldið, stefndum norður. Mér datt í
hug að gaman væri að geta boðið
fólki upp á glas, en mér hafði láðst
að kaupa vínbirgðir. En á sveita-
vegum þessa lands eru fallegar litlar
flöskubúðir. Ég vissi að sum ríkin
eru þurr en var búinn að gleyma hver
þau eru, svo það var eins gott að
byrgja sig upp. Lítil búð var spöl-
korn frá veginum í trjálundi. Eig-
andinn var ungur maður, grár x
framan, templari hugsa ég. Hann
opnaði pöntunarbókina og sléttaði
úr kalkipappírnum með þolinmóðri
nákvæmni. Maður veit aldrei hvað
aðrirvilja drekka. Ég pantaði búrbon
skota, gin, vermúð, vodka, meðal-
gott brandí, gamalt eplavín og kassa
af bjór. Mér fannst þetta geta mætt
flestum tækifærum. Þetta var mikil
pöntun fyrir litla búð. Eigandinn
varð stóreygur.
, ,Þetta verður talsvert partí. ’ ’
, ,Nei — bara ferðabirgðir. ’ ’
Hann hjálpaði mér að bera kassana
út og ég opnaði Rósínant.
,,Ferðastuíþessu?”
,Já.”
„Hvert?”
„Um allt.”
Og þá sá ég það sem ég sá svo oft
— þrána í augunum. „Drottinn
minn! Ég vildi ég gæti gert það.”
„Líkarþér ekki vel hér?”
,Jú, það er ágætt, en ég vildi
að ég gæti farið svona. ’ ’
„Þú veist ekki einu sinni hvert ég
ætla.”
„Það er sama. Ég vildi bara fara
eitthvað.”
ÉG HAFÐI HEITIÐ yngsta syni
mínum því að kveðja hann um leið