Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 114

112
URVAL
sýndi mér mynd af henni í plast-
umslagi í veskinu sínu, Laglega
Ijósku sem reyndi að vera eins og þær
í tímaritunum. Henni dauðleiddist
úti í sveitinni og rnunaði í hóglífið í
Toledo og South Bend. Óskir hennar
og þrár komu í stuttum athugasemd-
um inn á milli í samræðum okkar, en
hann hafði aðrar óskir og þær
myndu brenna með honum alla ævi.
Eftir að hann var farinn í jeppanum
sínum lifði ég hans lífi um stund og
þunglyndið settist að mér. Hann
vildi eiga fallegu, litlu konuna sína
og líka eitthvað annað en gat ekki
fengið hvort tveggja.
Hann kom aftur skömmu eftir
sólarupprás. Hann kom með stöng og
ég dró mína fram og setti á hana
spinnhjól og varð að finna gleraugun
mín til að binda spóninn á línúna.
Línan er gagnsæ og sögð ósýnileg
flskurn, og hún er gersamlega ósýni-
leg mér gleraugnalausum.
Ég sagði: ,,Ég hef ekki veiðileyfi.”
,,Hvað gerir það til,” sagði hann.
,,Við veiðum sjálfsagt ekkert
heldur.”
Og hann hafði rétt fyrir sér.
Við gengum og köstuðum og
gengum og gerðum allt sem v:ð
gátum til að vekja athygli fískjarins.
Hann tönglaðist á því að þarna væri
nógur fiskur ef bara við gætum hitt á
hann. En það tókst ekki. Sé þarna
fískur, er hann þar enn. Furðu mikið
af fiskitúrum mínum fer svona, en
mér þykir gaman að þeim samt.
Þarfir mínar eru einfaldar. Ég hef
enga löngun til að setja í eitthvert
skrímslislegt örlagatákn og sanna
karlmennsku mína í risavöxnu fiski-
stríði. En stundum fínnst mér gott að
fá fáeina samvinnuþýða físka, hæfí-
lega stóra á pönnu. Um hádegi
afþakkaði ég boð um að koma í mat
og hitta konuna. Ég var í sívaxandi
mæli farinn að hlakka til að hitta
mína eigin konu, svo ég flýtti mér
áfram.
SVO HAFÐI VERIÐ ráð fyrir gert,
að konan mín flygi til móts við mig í
Chicago og ég dveldi þar um stund.
Á tveimur klukkustundum, að
minnsta kosti fræðilega séð, myndi
hún rista í gegnum það land sem
hafði tekið mig vikur að klöngrast
yfír. Seint um kvöldið stansaði ég á
hvíldarsvæði og fékk mér hamborg-
ara í sjoppu sem var opin allan
sólarhringinn og gekk með Kalla um
snöggklippta grasflötina. Ég svaf í
klukkutíma en vaknaði löngu fyrir
sólaupprás. Ég var með borgaraleg
föt og skyrtu og skó, en hafði gleymt
að taka með mér tösku til að bera
þetta í upp á hótelherbergið I
ruslatunnu undir götuljósi fann ég
hreinan pappakassa og raðaði föt-
unum mínum ofan í hann. Ég vafði
vegakorti utan um hvítu skyrturnar
mínar og batt utan um kassann með
fiskilínu.
Ég vissi hvað mér hættir til að
fallast hendur í stórborgarumferð,
svo ég hélt inn í Chicago löngu fyrir