Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 111

Á FERD MEÐ KALLA
109
„Ertu með nokkuð tollskylt?”
„Ég hef ekki verið erlendis.”
„Ertu með vottorð um bólusetn-
ingu gegn hundaæði fyrir hundinn
þinn?”
„Hann hefur ekki verið erlendis
heldur.”
,,En þið emð að koma frá
Kanada.”
,,Ég hef ekki verið í Kanada.”
Ég sá stálið færast í augun og
brúnirnar síga niður að tortryggnis-
markinu. „Viltu koma inn í skrif-
stofuna.”
Þetta hafði sömu áhrif á mig og ef
Gestapó hefði kvatt dyra. Það leiddi
til hræðslu, reiði og sektartilflnningar
hvort sem maður hafði gert eitthvað
af sér eða ekki. Rödd mín var reiðileg
og það vekur þegar í stað tortryggni.
„Gerðu svo vel að koma inn á
skrifstofuna.”
„Ég var að segja þér að ég hef ekki
verið í Kanada. Ef þið hefðuð fylgst
með hefðuð þið séð mig snúa við.”
„Þessa leið, gerðu svo vel.”
Svo í símann: „New York númer
þetta og þetta. Já. Skúffubíll með
svefnhúsi. Já — og hundur.” Við
mig: „Hvers konar hundur er það?”
..Loðhundur — ég sagði loð-
hundur. Ljósbrúnn.”
„Blár” sagði ég.
„Ljósbrúnn. Ókei. Takk.”
Við mig: „Þeir segja að þú hafir
ekki farið yfir landamærin.”
„Ég var að segja ykkur það.”
„Má ég sjá vegabréfið þitt?”
„Hvers vegna? Ég hef ekki farið úr
landi. Og ég er ekki að fara úr
landi.” En samt rétti ég honum
vegabréfíð. Hann blaðaði í gegnum
það, staldraði við stimpla gamalla
ferðalaga. Hann grandskoðaði mynd-
ina af mér og opnaði gula kúabólu-
vottorðið aftan í vegabréfinu. Neðst á
öftustu síðunni sá hann einhver tákn.
teiknuð þar ofurveikt með blýanti.
„Hvað er þetta?”
„Ég veit það ekki. Má ég sjá. Ó,
þetta! Þetta er símanúmer.”
„Hvað er það að gera í vegabréfínu
þínu?”
„Mig hefur sjálfsagt vantað
pappírssepil. Ég man ekki einu sinni
hver á þetta símanúmer.
En nú hafði hann tak á mér og vissi
það. „Veistu ekki að það er lögbrot
að krassa í vegabréf?”
„Ég skal stroka það út.”
„Það má ekki skrifa neitt í
vegabréfin. Það eru lög.”
„Ég skal ekki gera það aftur, því
lofa ég.” Mig langaði að fullvissa
hann um að ég skyldi ekki stela, að
umgangast fólk með vafasamt sið-
ferði eða girnast konu náunga míns,
eða hvað sem var. Hann lokaði vega-
bréfínu vandlega og rétti mér það
aftur. Ég er viss um að honum leið
betur að hafa fundið þetta síma-
númer. Setjum nú svo að hann hefði
ekki fundið mig sekan um neitt, og
það á viðburðalausum degi.
„Takk,” sagði ég. „Má ég nú
fara?”
Hann bandaði hendinni vinsam-
lega. „Gerðu svo vel,” sagði hann