Úrval - 01.09.1976, Blaðsíða 108

106
URVAL
Lciðin lá endalaust gegnum skóg-
lendi og fram hjá mörgum vötnum,
sem enn voru ekki lögð. Ég reyndi
eftir megni að velja mjóar skógar-
götur, sem gerðu ekki kröfur um
lágmarkshraða. Það hlýnað í veðri og
rigndi endalaust og skógurinn grét.
Kalli varð aldrei þurr og lyktaði
eins og hann væri farinn að mygla.
Himinninn var eins á litinn og grátt
ál og það var ógerlegt að sjá á þessum
hlemmi hvar sólin kynni að vera svo
ég hafði ekki hugmynd um áttir. Á
bugðóttum vegi gat ég allt eins verið
á leið suður eða vestur eða austur í
staðinn fyrir norður eins og ég ætlaði.
Gamla lýgin um að mosinn yxi á
norðurhliðum trjánna varð mér ljós
þegar ég var skáti. Mosinn vex á
skuggahliðinni og það getur verið
hvaða hlið sem er. Ég ákvað að kaupa
áttavita í næstu borg, en það var
enginn næsta borg á þessari leið.
Myrkrið grúfði yfir og regnið dundi á
stálþaki bílsins og rúðuþurrkurnar
kjökruðu yfir támnum. Mér fannst
heil eilífð liðin síðan ég hafði séð bíl
eða hús eða búð því hér réði
skógurinn ríkjum. Það setti að mér
einmanaleik — næstum uggvænleg-
an einmanaleik. Kalli var blautur og
skjálfandi og hnipraði sig í sínu
sætishorni og veitti engan félagsskap.
Ég nam staðar rétt hjá steyptri brú en
gat ekki fundið láréttan blett á
hallandi vegkantinum.
Jafvel Rósínant var ömurlegur og
rakur. Ég kveikti á gasofninum og
olíulampanum og- tveimur brennur-
um á eldavélinni til þess að reka
einmanaleikann á flótta. Regnið
barði á þakinu. Ekkert í birgðum
mínum sýndist ætilegt. Það var
aldimmt og trén komu nær. Gegnum
regnið heyrðist mér ég heyra raddir,
eins og fjöldi manns væri að muldra
og tauta fyrir utan. Kalli var eirðar-
laus. Hann gelti ekki í varnaðarskyni,
heldur urraði og ýlfraði á víxl, sem er
ólíkt honum, hann át ekki kvöldmat-
inn og lét vatnsdiskinn sinn ósnertan
— og það hundur sem þarf þyngd
sína af vatni daglega vegna allra
trjáheimsóknanna. Ég lét algerlega
undan eigin vesaldómi, smurði tvær
brauðsneiðar með hnetusmjöri og fór
í bólið og skrifað bréf heim til að láta
þunglyndið ganga. Það stytti upp og
draup af trjánum og ég fór að ímynda
mér hvers konar háska. Svo fór ég að
lesa til að dreifa huganum, en meðan
augu mín hvörfluðu um línurnar
hlustaði ég á nóttina. Þegar ég var að
sofna glaðvaknaði ég við nýtt hljóð,
fótatak fannst mér, eins og einhver
væri að læðast á mölinni fyrir utan.
Hjá mér við rúmið hafði ég sextíu
sentimetra langt rafhlöðuljós, sem
sendir aflmikinn geisla að minnsta
kosti mílu. Ég renndi mér fram úr og
tók hríðskotariffilinn ofan af vegg og
hlustaði við dyrnar — og heyrði
fótatakið nálgast. Þá öskraði Kalli og
ég reif upp dyrnar og hellti ljósflóð-
inu út. Þetta var maður í gúmmístíg-
vélum og gulum olíustakk. Hann
snarstansaði í ljósinu.
,,Hvað viltu?” öskraði ég.