Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 11

SOFA SKÝIN?
9
úr spurningu dóttur sinnar um hvort
skýin svæíú.
„Rekur froskurinn niður rassinn
þegar hann hoppar?”
Rannsókn af því tagi að fínna frosk
og fylgjast með hvað fengi skell þegar
hann hoppaði var eiginlega meira en
ég var fær um. En ég var of hrifínn af
spurningunni til að láta henni
ósvarað. Konan mín, Peg, og ég erum
bæði áhugsöm um vatnadýr. Þess
vegna var það að við tókum fjölda
mynda af hoppandi froskum. Við
komumst að því að þessar skepnur
lentu á margvíslegan hátt — þær
komu niður á framlappirnar, aftur-
lappirnar, magann eða nefíð. Það var
greinilegt að venjulegur froskur gerir
sér engar grillur út af stílnum.
Þegar ég kem inn í skólastofú
fínnst mér ákafi krakkanna skemmti-
legur. En fari ég með þá út magnast
ákafínn úm helming. Börnin eru
strax búin að fínna einhverja plöntu
eða fræpoka sem þau klípa og þefa af.
Til dæmis eskitréð x skólagarðinum:
,,Er það foreldri baseballkylfúnnar
hans Hals eða tennisspaðans hennar
Judyar?”
Forvitnilegar staðreyndir um
plöntur og dýr drekka þau í sig fyrir-
hafnarlaust: hvernig butter-and-egg
plantan geispar þegar hún er kreist
eða valhopp íkornans sem lætur
afturfæturna lenda fyrir framan fram-
fæturna svo að slóðin er eins og hann
hafí hlaupið aftur á bak. í júlí og
ágúst heimsæki ég oft sumarbúðir í
Plymouth. Ken Webb, stjórnandi
búðanna, bandaði hendinni út í
garðinn og sagði: , .Náttúrubrautin
hefst , strax fyrir utan garðinn.
Krakkarnir fylgjaþér svo eftir henni. ’ ’
Ég fór af stað með nokkmm sumar-
búðagestum. Með hjálp skarpra
augna þeirra og næmi fundum við
holt tré sem var heimkynni flug-
íkornaunga. Við virtum hátíðleg og
áhugasöm fyrir okkur klettasyllu sem
var inngangur að íkornabæli. Við
fundum „hreiður” á stærð við
baðkar þar sem dádýr hafði legið. Við
gerðum bolta úr laufi sígrænna
plantna og skárum okkur flautur úr
pílviðargreinum.
Þegar við vorum að borða um
hádegið ræddum við Ken um
morgungönguna. Hann spurði hvort
ég hefði uppástungur sem gætu bætt
náttúrubrautina. „Ekki almenni-
lega,” svaraði ég. „Það eina sem mér
dettur í hug er að láta brautina liggja
í boga svo maður þurfí ekki að ganga
sömu leið til baka.”
„En hún liggur x boga og er
rúmlega hálfur kílómetri að lengd! ’ ’
Auðvitað. Ég og fylgdarmennirnir
höfðum orðið svo niðursokkin í það
sem við fundum á þremur tímum að
við höfðum ekki farið nema hluta af
leiðinni eftir skógarstígnum þegar við
snerum við.
Ég minnist hins fræga náttúru-
fræðings Louis Agassiz sem svaraði
þegar hann var spurður hvað hann
hefði gert um sumarið: „Ég ferðaðist.
Ég komst hálfa leið yfír bakgarðinn
heima hjámér.”