Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
ætti ég að kiifra þangað yfir um enda
þótt það yrði til þess að ótal nýjar
lykkjur mynduðust á kaðlinum. Ef ég
svo missti fótanna og festingin væri
svona léleg hjá Gabe......ég kallaði
og sagði Gabe hvað ég ætlaðist fyrir.
Hann samþykkti það.
Ég losaði llnuna frá mér, lykkjaði
hana upp eins vel og ég gat og
kastaði endanum niður og yfír kletta-
nefíð, í von um að hún losnaði. Svo
klifraði ég varlega upp á litla sylf > og
settist þar.
Gabe var rétt fyrir neðan mig t
utan sjónmáls. „Línan er enn föst,’
sagði hann og ótti minn magnaðist.
,,Ég held ég geti klifrað til baka o-
náð henni.”
„Ertu viss um það?” Mér létti
svolítið og hræðslan minnkaði. Gabe
sæi þá um skítverkin.
,, Þetta lítur ekki sem verst út. ”
Ég beið. Langan tíma tók þetta nú
samt. Verst af öllu var að geta ekki
séð til Gabe. Ég sá fuglahóp leika sér í
uppstreyminu í nánd við Second
Flatiron. Svo sagði Gabe sigri
hrósandi: „Ég náði henni! ’ ’
Úr því hann hafði getað klifrað
þarna niður hlaut hann að komast
upp aftur. Ég minntist þess hve fljót-
huga hann var alltaf og sagði því:
, ,Lykkj aðu línuna upp. ’ ’
„Nei, ég er búinn að vefja henni
utan um mig. Ég get klifrað beint
upp til þín.”
Ég var undrandi yfir þessari
ákvörðun. En þarna var Gabe lifandi
kominn. Hann gerði það sem honum
datt fyrst í hug. Enn leið tíminn. Ég
gat ekkert annað gert en horft á
fuglana og andað að mér
furuilminum.
„Hvernig gengur þér?” hrópaði
ég-
Þögn. Gabe svaraði síðan, hrað-
mæltur að vanda en heldur spenntari
en venjulega. „Ég var að komast fram
hjá erfiðum stað en þetta er betra
núna.”
Hann virtist vera mjög nærri,
líklega aðeins rúma fjóra metra fyrir
n^^an mig, en samt hafði ég ekki séð
aa.,n frá því hann hvarf fyrir
klettinn alllöngu áður.
æst heyrði ég lágt hljóð. Aðeins
ga> erið um eitt að ræða. Ég vissi
ætta hljóð táknaði þótt ég hefði
ai neyrt það áður. Þetta var hljóð
sem Kom þegar föt nudduðust utan í
klett. Svo kom neyðarópið frá Gabe
og þar með fullvissan: ,,Dave!
Ég stökk upp. ,,Gabe!” æpti ég og
í fyrsta skipti í hálftíma sá ég honum
bregða fyrir. Hann var mun lengra í
burtu frá mér núna, rann, veltist og
línan var vafín og flækt utan um
hann einna líkust illa gerðu hreiðri.
„Gríptu í eitthvað!” hrópaði ég. Ég
heyrði hrópin í Gabe þótt hann
færðist stöðugt fjær: ,,Ö, nei! Ó,
nei!”
Nú tók Gabe að kastast til, rétt eins
og klettarnir og steinarnir sem ég
hafði séð skoppa niður fjallshlíðar, og
lengra og lengra leið milli þess sem
hann kom við jörðina. Síðasta kastið
réð úrslitum. Ég sá hann þeytast langt