Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 90

88
ÚRVAL
hverja hreyflngu og honum fundust
eyrun titra við hvert hljóð sem þeim
barst. Hann var sveittur og móður
undir bakpokanum en reyndi að anda
eins hljóðlega og honum var unnt og
gætti þess að stíga sem allra léttast til
jarðar. Hann fikraði sig áfram eins og
útvörður skæruliða.
Það var farið að rökkva um
tíuleytið þegar hann kom upp á
síðasta fjallshrygginn og sá strágulan
slóða niðri í dalnum. Nú sá hann að
ókunnuglegur, fjarlægur dynur, sem
hann hafði heyrt stundu fyrr, hafði
verið vörubíll á ferð. Því þessi slóði
var bxlvegur. Ekki vissi hann hvert
hann lá.
Alexander ákvað að hætta engu í
myrkri heldur fann hann sér skýli
undir föllnu tré. Þar féll hann þegar
í fastasvefn, þrátt fyrir óráðna gátu
um hvað dalurinn hefði að geyma.
Könnun
Næsta morgun fékk hann sér
dálítið súkkulaði sem sérstakan orku-
gjafa. Svo faldi hann hluti sína og
lagði varlega af stað ofan eftir
hlíðinni. Slóðinn varð smám saman
að almennilegum malarvegi. I
gegnum sjónaukann sá Alexander
háa girðingu sem lá meðfram
veginum hinum megin. ,,Ég skal
komast,” hugsaði hann. ,,Ég veit
ekki hvernig en ég skal komast.’’
Eftir þvf sem hann kom nær varð
girðingin óárennilegri hindrun —
þótt hann hugsaði sem svo að hún
væri ekki eins óárennileg hér og hún
hefði verið í mannabyggð. Staurarnir
stóðu tvo og hálfan metra upp úr-
jörðinni og á þá voru strengdir tólf
samsíða gaddavírsstrengir. Efst á þá
var fest metralöng þverspýta með sex
samsíða gaddavírsstrengjum.
Alexander fikraði sig nær. Sérhver
Rússi veit að staðir sem þessi eru
undir eftirliti varðmanna, radar-
tækja eða rafeindaskynjara. En hann
varð að taka áhættuna í þeirri von að
landamæragirðing á svo fjarlægum og
fáförnum stað væri undir minni
gæslu en annars staðar. Ekkert
hreyfðist eða gaf frá sér hljóð annað
en léttur andvarinn.
Hann valdi sér stað bak við stein í
svo sem tuttugu metra fjarlægð frá
girðingunni og virti hana fyrir sér.
Hann sá að gaddavírinn var festur við
staurana með svörtum, ferhyrndum
plastfestingum. Sennilega voru þær
til einangrunar. Það gat þýtt að
girðingin væri rafmögnuð þannig að
ef tveir strengir væru snertir samtímis
gæfu þeir viðvörun á næstu varðstöð.
Milli vegarins og girðingarinnar var
tveggja metra breitt sandbelti —
hreint, slétt, nýrakað. Hvert fótspor á
þessu belti myndi uppgötvast þegar í
stað. Hvernig var hægt að komast
öðruvísi að girðingunni?
Kannski hjá brúnni þarna.
Skammt undan lá vegurinn yfir lítinn
læk sem rann undir girðinguna. En
vatnið var of grunnt og brúin of lág til
þess að nokkur leið væri að skríða þar
undir — ekki einu sinni fyrir barn.
Þar að auki hafði sver raftur verið