Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 93

GÖNGUFERÐ FRÁ RÚSSLANDI
91
eftir honum með byrði sína. Hann
reyndi að feta sig áfram stein af
steini. Hann var rennsveittur.
Honum veitti ekki af öllum þessum
nýfengna þrótti til að halda áfram, án
þess að hvíla sig á fárra metra fresti.
Það þurfti ýtrustu gætni og krafta
til að komast fram hjá spreka-
hrúgunni án þess að aflaga hana.
Þegar hann var kominn upp á brúna
skildi hann bakpokann eftir á henni
og sneri til baka til að ná í trén.
Fótsporin vom skelfilega áberandi á
brúnni. Hann skreið til baka og
þurrkaðiþau út.
Klukkuna vantaði kortér í tólf. Ef
verðirnir höguðu séreins og í gær fóm
þeir fjórar eftirlitsferðir — síðla
nætur, um tíuleytið að morgni,
fjögur síðdegis og eina enn undir
myrkur — til að skoða girðinguna,
sandrákina og kvistahrúguna.
Tíuvaktin fór fram hjá meðan
Alexander var að bera dótið sitt ofan
eftir svo hann hafði væntanlega
nokkurra klukkustunda frið. En samt
ímyndaði hann sér hvað eftir annað
að hann heyrði verðina vera að koma.
Álagið var gífurlegt.
Eins og ósjálfrátt hélt hann samt
áfram ætlunarverki sínu með hraða
og fimi. Hann skorðaði sverari
endana milli bjálka í brúnni. Mjórri
endana lagði hann að ysta raf-
strengnum sinn hvomm megin við
þverspýtu á staurnum á móti. Hann
reyndi styrkleikann, setti svo á sig
bakpokann og litaðist um. Nú var
lífið svo sannarlegaí veði.
Svo fór hann að fikra sig upp.
Næstum þegar í stað var ekkert fyrir
neðan hann annað en votur
sandurinn. Ef hann hefði heppnina
með sér yrðu engin verksummerki
eftir. En ekki þurfti nema örlitla
óheppni til að í sandinn kæmu
óafturkallanleg og augljós merki. Öll
hans einbeitni beindist að næsta
hnykk upp eftir trjánum og hann
skynjaði hvorki tíma né rúm.
Það tók hann allmargar mínútur að
komast svo hátt að ekki var nema svo
sem metri eftir upp að gaddavírnum.
Hann lagði stoppaða jakkann sinn
yfir vírana til að rífa ekki stígvélin á
göddunum. Svo rykkti hann sér
síðasta spottann — og var nærri
dottinn þegar þverspýtan riðaði
undan þunga hans. Það þurfti tals-
verða jafnvægislist til að bjarga
honum en það var eins og líkaminn
skynjaði þetta og færi að sínum eigin
lögum, utan við meðvitaðan vilja
mannsins sjálfs.
Meðan hann rétti úr datt honum
nokkuð spaugilegt í hug: Ef varð-
mennirnir kæmu núna myndi hann í
þeirra augum vera líkastur fugli á
símalínu!
Hann tók bakpokann af sér og
kastaði honum niður í lækinn hinum
megin. Við það var hann rétt dottinn
aftur. Svo kom hann sér eins vel fyrir
og hann gat og dró trén upp á eftir
sér, hvort á eftir öðm. Þverspýtan var
of illa fest til þess að hann gæti tekið
þá áhættu að stökkva niður af henni.
Hann varð að koma trjánum fyrir í