Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 121

ÉG OG ÁHYGGJURNAR MÍNAR
119
þótta, sem verður til að færa
erftngjunum botnlausar áhyggjur.
Mundu það að í hvert skipti sem þú
sendir eftir málfærslumanninum
þínum koma ættingjar þínir og
félagar þjótandi til að lagfæra
koddana þína.
Ritstjóri smáblaðs hefur svohljóðandi bæn hangandi yfír skrif-
borðinu sínu: „Gef mér í dag mína daglegu hugmynd og fyrirgefðu
mér þá sem ég fékk í gær.
Kunningjakona mín stakk upp á því við mig í veislu að ég reyndi nýja
tegund af hrukkukremi vegna hrukknanna í kringum augun.
,,Góða mín,” svaraði ég, „þetta eru ekki ellimerki, þetta eru
hláturshrukkur.”
,Jæja, elskan,” svaraði hún þá, ,,það er bara ekkert svona
hlægilegt. ” — P.S.
Gyðingur nokkur átti hundrað ára afmæli og staðarblaðið birti
auðvitað við hann viðtal. Þegar blaðamaðurinn spurði hann hvort
hann væri ekki hress og heilsugóður svaraði hann: , Jú, það verð ég
að segja. Og vissulega get ég meira farið um en ég gat fyrir hundrað
árum.”
—J-N.
Á vissum sviðum rafeindatækninnar standa Ameríkanar feti framar
en aðrir. Edwin Charles hefur þessa sögu að segja:
,,Ég er svo heppinn að hafa bankakort sem gerir mér fært að gera
ýmis einföld viðskipti við bankann minn með hjálp tölvu sem er fyrir
utan bankann. Kortið má ekki nota oftar en tvisvar á sólarhring og ég
get ekki tekið meira en 100 dollara út í einu.
Um daginn stakk ég kortinu í vélina eins og venjulega, stimplaði
inn númerið mitt og bað vélina um að láta mig hafa 50 dollara. ,,Því
miður, ekkert reiðufé í augnablikinu,” svaraði vélin. Ég náði í starfs-
mann bankans sem opnaði tölvuna og setti í hana staíla af seðlum.
Aftur stakk ég kortinu í hana og bað um 50 dollara en í þetta sinn
svaraði hún: ,,Því miður, eitthvað er í ólagi.” Ég skýrði starfsmanni
bankans frá því að vélin væri enn ekki í lagi. Hann komst að því að
hann hafði ekki sett peningana rétt í hana.
í þriðja sinn kom ég að þessu rafeindaviðundri og bað um 50
dollara. Tölvan svaraði að bragði: ,,Því miður, það má bara nota
kortið tvisvar á sólarhring. ’ ’