Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 14

12
ÚRVAL
Kaþólskur prestur, sem ég veiddi
stundum með, staðfesti þetta.
,,Þegar þú færð fisk, drengur
minn,” sagði hann, ,,er það krafta-
verk.”
Ég geng nú ekki svo langt að segja
að það sé kraftaverk þó að ég kræki í
bröndu, nema . . . jú, einu sinni var
það.
ÞEGAR ÉG VAR níu ára og eini
veiðimaðurinn í fjölskyldunni var það
sérstakt gleðiefni að veiða físk, ekki
aðeins fyrir mig heldur líka mömmu,
systur mína og ömmu líka. Hjá þeim
var það engin uppgerð, eins og
maður heyrir stundum þegar krökk-
um er hrósað nú til dags: ,,Ó, je
minn, sjáðu hvað hann Nonni hefúr
veitt stóran fisk! Ósköp ertu
duglegur!” Nei, það var ekkert svo-
leiðis kjaftæði.
,,Hei!” hrópaði systir mín, skess-
an. , ,Fíflon veiddi bröndu! ’ ’
,,Þetta em kannski þrír munn-
bitar,” sagði amma. ,,Það er skárra
en ekkert.”
„Sett’ann á fískdiskinn,” sagði
mamma. ,,Kannski verður þú búinn
að veiða svo marga á sunnudaginn að
við getum haft físk í matinn í staðinn
fyrir „svínaböku”.”
Þetta með fiskdiskinn krefst
skýringar. Eini veiðistaðurinn minn
var dálítil iækjarspræna sem rann
gegnum landareign okkar. Dögum
saman var ekki einu sinni nartað í hjá
mér. En alltaf við og við kom kippur
og síðan silfúrbogi yfir höfuðið á mér
er ég rykkti fengnum upp úr vatninu,
og venjulega hékk hann þar einhvers
staðar uppi í tré fyrir aftan mig eða
barðist um á jörðinni svo sem tíu
metmm ofar en ég stóð.
Þannig safnaði ég saman smá-
silungum í nokkra daga þangað til
þeif vom orðnir nógu margir í mat-
inn. Þangað til var þeim safnað
saman á disk sem stóð á klaka-
klumpnum í kæliskápnum. Hann hét
vitaskuld fískdiskurinn.
Sumarið sem við fengum krafta-
verk í matinn var ósköp venjulegt.
Við lifðum á graut og grænmeti en
garðurinn var að þorna upp, því
aldrei rigndi og mamma var orðin
atvinnulaus. Hamingjan er hverful og
ekki leið á löngu áður en það varð
ansi hart á dalnum fyrir okkur.
Einmitt þá fengum við bréf frá ríkri
frænku sem Edna hét. Hún sagðist
ætla að koma í heimsókn til okkar.
Þetta bréf kom eins og þmma úr
heiðskím lofti. Stóra spurningin var
þessi: ,,Hvað eigum við að gefa Ednu
frænku að borða?” Þetta var fín kona
sem aldrei hafði setið og horfst í augu
við grautardall. Og síst af öllu vildum
við láta hana halda að við væmm
fátæk.
,,Við verðum bara að hafa fisk í
matinn,” sagði mamma eftir langa
íhugun. „Hvernig er fískdiskurinn?”
„Það em tvær sex tommur á
honum,” sagði ég.
„Þvuh,” sagði amma. „Það er úti-
lokað að hann geti veitt nógan silung
áður '*n Edna frænka kemur.