Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 116
114
ÚRVAL
hann, „verður Pedro hérna.” í sama
bili sneri Pedro af leið og hélt að ytri
klettaveggnum. Þeir hæddust að
Nunes þegar Pedro kom ekki.
Honum flaug í hug að berja einhvem
þeirra niður og svo ædaði hann að sýna
þeim, í heiðarlegum slags-
málum, þýðingu augnanna. Hann
þreif rekuna sína. Þeir stóðu viðbúnir
og beindu eyrunum að honum. Hann
fann til hjálparvana hryllings og flýði
út úrþorpinu.
Hann fór þvert yfir eitt engið,
skildi eftir sig slóð af troðnu grasi og
settist svo rétt við stíg einn. Flokkur
manna með skóflur og prik var
kominn vel á veg til hans. Þeir
stönsuðu oft til að þefa og hlusta.
„Bogotá!” kallaði einn. „Bogotá!
Hvar ertu?”
Hann kallaði aftur: ,,Ég ætla að
gera það sem mér sýnist í þessum
dal.”
Þeir nálguðust hann, þreifuðu fyrir
sér en komust samt hratt yfir. Þetta
var eins og vera í blindingsleik þar
sem bundið var fyrir augun á öllum
nema einum.
Allt í einu var hann umkringdur
leitarmönnum.,,Ég meiði ykkur,”
snökti hann í geðshræringu. ,,Það
veit sá sem allt veit, ég meiði ykkur.”
Hann hljóp að eyðu í röð þeirra.
Blindu mennirnir, sveiflandi skóflum
og prikum, vom líka á hlaupum.
Hann heyrði fótatak á eftir sér og sá
hávaxinn mann koma þjótandi og slá
í áttina til hans. Hann missti stjórn á
sér, sentist til hliðar og flýði í angist
að litlu hliði í veggnum sem umlukti
byggðinaí dalnum. Hann klöngraðist
upp í klettana. Þar lagðist hann niður
og gleypti í sig loftið í stómm ekka-
sogum.
HANN VARÐ AÐ gefast upp. í
tvær nætur og tvo daga var hann úti,
matarlaus og skjóllaus. Hann klifraði
niður og hrópaði þar til tveir blindir
menn komu að hliðinu á veggnum.
,,Ég var óður,” sagði hann.
• ,,En skynjun mín er ófullkonin.”
Þeir sögðu að þetta væri betra. Þeir
spurðu hann hvort hann gæti
,,séð”.
,,Nei,” svaraði hann og grét — því
að nú var hann máttvana og veikur.
,,Þetta var vitleysa. Þetta orð hefur
enga þýðingu.”
Þannig varð Nunes þegn í landi
blindingjanna og hann kynntist
fólkinu. Þarna var Yacob, húsbóndi
hans, vingjarnlegur maður þegar
hann var ekki reiður. Þarna var
Medina-saroté, yngsta dóttir Yacobs.
Hún var hálfgerð hornreka því að
lokuð augnlok hennar vom ekki inn-
fallin eins og hinna í dalnum fog
Nunes fannst eins og þau myndu
opnast hvað af hverju. Hún var með
löng bráhár sem vom álitin van-
skapnaður. Nunes fannst hún fögur.
Dag nokkurn á hvíldardagssam-
fundi sátu þau hlið við hlið í stjörnu-
rökkrinu. Þá lagði hann hönd sína í
hennar og vogaði sér að þrýsta hana.
Hún endurgalt handtakið.
Eftir það talaði hann við hana
hvenær sem hann gat. Sá dagur kom