Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 45

ER FJALLAKLIFRIÐ ÁHÆTTUNNAR VIRDI?
43
út frá sléttum klettaveggnum.snúast
næstum letilega í hringi í loftinu og
lenda svo enn einu sinni á
klettunum, með höfuðið á undan,
áður en hann þeyttist loks niður í
trjátoppana fyrir neðan.
Ég hrópaði á hjálp. Ég heyrði
raddir frá gönguleið ekki langt í
burtu. ,,Við erum að koma!”
hrópaði einhver.
, ,í trjánum! kallaði égámóti.
Ég settist niður og sagði við sjálfan
mig: Sittu hérna og bíddu eftirþvíað
einhver komi og bjargi þér. Þeir geta
komist upp fjallið hinum megin og
látið svo kaðal síga niður til þín frá
tindinum. Ég var ekki fyrr búinn að
gefa sjálfum mér þetta góða ráð en ég
stóð á fætur og fór að klifrast upp
klettana í áttina að tindinum. Farðu
varlega, sagði ég við sjálfan mig, en
þó fannst mér ég næstum hlaupa.
Þegar ég var kominn upp á tindinn
klifraði ég niður þessa 24 metra
hinum megin og var kominn niður á
jafnsléttu.
„Hvar er hann?” spurði æstur
göngumaður mig.
,,í trjánum!” kallaði ég ámóti.
Við leituðum eins og óðir værum.
Loks heyrðist einhver kalla: „Hér er
hann!”
Gabe lá á grúfú með útteygðar
hendur og fætur. Línan, útötuð í
blóði, var enn vafln utan um hann.
Botninn var farinn úr gallabuxunum
og önnur rasskinnin var skröpuð eins
og hné á litlu barni sem dottið hafði
illa á gangstéttinni. Mig langaði til
þess að ganga til hans og snerta hann
en ég gat ekki fengið mig til þess. Eg
settist og grét.
UM HAUSTIÐ FÖR ég til
Harvard. Þegar ég heyrði að þar væri
starfandi fjallgönguklúbbur og í
honum væru vanir fjallgöngumenn,
sem meira að segja hefðu kliflð Mount
Logan x Youkon í Kanada, var ég ekki
lengi að velja átrúnaðargoð mín í
þessum skóla. Af einhverjum
óþekktum ástæðum fór svo að enginn
fékk að vita um Gabe. Minningunum
um daginn á First Flatiron tengdist
ekki aðeins ótti heldur líka sektartil-
finning og skömm — eins og það sem
hafði gerst væri einhvern veginn sið-
ferðilegur eða jafnvel saknæmur
glæpur.
Hvað sem því leið steypti ég mér út
í starfsemi klúbbsins. Þegar ég var
tvítugur hafði ég klifið McKinley
eftir nýrri leið og eitt sumarið kenndi
ég klifur í Colorado Outward Bound
School.
í rauninni var McKinley-ferðin
gaman eitt í samanburði við aðra
stóru ferðina mína — 40 daga
misheppnaða ferð með félaga
mínum, Don Jensen, á Mount
Deborah í Alaska. Allt annað árið
mitt í skólanum höfðum við Don
verið að skipuleggja aðra fjallaferð
sem átti að vera uppbót á þá fyrri. í
janúar vorum við búnir að velja
leiðina: við ætluðum að reyna við
vesturhlíðar Mount Huntington, sem
einnig er í Alaska, en þá leið hafði
enginn farið áður. í mars vorum við