Úrval - 01.03.1982, Blaðsíða 25

FLÆKTUR f FA LLHLÍFA RB ÖND UM
23
Roux sá þetta allt. Honum var kalt.
Fæturnir voru orðnir þungir, líflausir.
Við og við sneri hann sér fram á við ef
Portier þyrfti að segja honum
eitthvað. Honum bárust hvatningar-
merki en ekkert annað.
En nú var stökkstjórinn kominn í
dyrnar á nýjan leik og veifaði vísi-
fingri yfir höfði sér. Roux skiidi hvað
hann átti við: Þyrla var á leiðinni.
Honum kom til hugar að ef til vill
yrði einhver látinn síga niður úr
þyrlunni þarna í háalofti en hann ýtti
þeirri hugsun frá sér, enda
fannst honum þetta fjarstæða. Samt
rak hann þumalfingurinn út í loftið
sem merki um að allt væri í lagi.
Portier lokaði dyrunum aftur og var
viss um að Roux væri nógu kjark-
mikill til þess að taka þátt í þessari
björgunartilraun: flestir aðrir hefðu
fyrir löngu verið búnir að fara með
allt til fjandans með því að losa
öryggisfallhlífina í skelfingu sinni.
Haefele lenti þyrlunni á flug-
vellinum kl 15.19- Nokkrum
mínútum síðar kom Rúfenacht og
mennirnir tveir ræddu í flýti við
Jomini um hvað gera skyldi.
Eldsneyti Pilatus-vélarinnar entist
tæpast lengur en í hálftíma í viðbót,
að því erjomini sagði. Svo sagði hann
þeim hvað í ráði væri að reyna. Þeir
yrðu að láta hann síga niður fyrir
aftan Pilatus-vélina og stöðvast svo
nærri að hann gæti náð til
stökkvarans sem hékk fastur. Hann
yrði þegar hér væri komið að ákveða
hvort hann skæri Roux lausan eða
reyndi að lyfta honum upp í þyrluna.
„Neðar! Meðar!"
Klukkan 15.32 klifruðu mennirnir
þrxr upp í Alouette-þyrluna og héldu
af stað. Roux var kominn með verk
fyrir brjóstið en hann var ekki búinn
að missa vonina þótt honum liði illa
líkamlega. Hann heyrði hávaða í
fjarska. Hann færðist nær og stóra
rauða Aloette-þyrlan kom allt í einu í
ljós út úr þokunni fyrir ofan hann og
lækkaði flugið í átt að honum.
Hjartað tók að slá örar í brjósti
Roux. Hann veifaði til flugmannsins
og fór að slá saman fótunum og kippa
í ólarnar sem utan um hann voru svo
blóðið færi að streyma niður í fæturna
á nýjan leik. Hann vildi vera tilbúinn
hvaða björgunarleið sem reynd yrði.
Búið var að festajomini við vindu-
taugina og hann beið eftir merki frá
Rúfenacht sem stjórnaði henni. Allt
byggðist á því að samstilling flug-
vélanna tveggja yrði sem mest.
Rúfenacht tók við talstöðinni. Hann
horfði á stökkvarann og flugvélina út
um opnar dyrnar og myndi gefa
nákvæmar fyrirskipanir um stöðuna
til flugmannsins síns sem ekkert sá
niður fyrir sig nema rauðan og hvítan
vængbroddinn til hægri.
Mönnunum var öllum ljóst að
engan tíma mátti missa. í fyrstu
tilraun lentu þeir of hátt — því lengri
línu sem Rúfenacht léti renna út
þeim mun minni stjórn hefði hann á
Jomini sem hékk á enda línunnar.