Skógræktarritið - 15.10.2003, Qupperneq 113

MINNING
Óskar Ingi Magnússon í Brekku
F. 12.janúar 1917 • D. 28.ágúst 2003.
Sú kemur tíð, er sárin foldar gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauð veitir sonum móðurmoldin frjóa
menningin vex í lundi nýrra skóga.
Þessa framtíðarsýn lagði skáldið og ráðherrann Hann-
es Hafstein fyrir þjóðina f upphafi siðustu aldar.
Þeir hverfa á braut einn af öðrum, frumkvöðlarnir sem
ruddu brautina fyrir framförum þjóðarinnar á tuttugustu
öldinni. Þeir sem sóru íslandi allt og lögðu hug og hönd
að veði fyrir heill ættjarðarinnar. Einn þeirra var skóg-
ræktarfrömuðurinn Óskar í Brekku í Skagafirði, en hann
lést 28. ágúst sl., þá 86 ára að aldri.
Óskarlngi Magnússon fæddist 12. janúar 1917 á Ás-
mundarnesi í Strandasýslu. Foreldrar hans voru Magnús
Andrésson sjómaður á Kleifum í Kaldbaksvík og Efemía
Bóasdóttir. Óskar var aðeins eins árs þegar faðir hans
lést frá 11 börnum, sem við það dreifðust og voru ekki
alin upp saman. Ólst hann upp hjá föðurbróður sfnum
Rósant og konu hans Sigurlaugu á Sauðárkróki.
Óskar fór ungur á sjóinn. Hann lauk vélstjóranámi og
síðan fiskimannaprófi frá Stýrimannaskólanum f Reykja-
vík 1942 og var stýrimaður á togurum frá Sauðárkróki og
Hafnarfirði. En 1949 hóf hann búskap á Brekku f Seylu-
hreppi í Skagafirði og bjó þar alla tfð sfðan, aðallega
með sauðfé. Óskar var öflugur félagsmálamaður. í æsku
var það skátahreyfingin, en sfðar ræktunarfélög bænda
og skógræktarmanna. Hvarvetna var Óskar í broddi fylk-
ingar. Áhugasviðið var breitt. Hann var liðtækur í skák og
bridds. Á Sæluviku Skagfirðinga leiddi hann dansinn um
árabil. Þegar litið er til baka yfir feril Óskars, þau baráttu-
mál sem stóðu honum næst, sést að hann hefur um
margt verið á undan sinni samtíð.
Kynni mín og Óskars hófust fljótlega eftir að ég tók við
skólastjórn á Hólum f Hjaltadal. Ég minnist hans á fund-
um í Skógræktarfélaginu. Þar lét hann mjög til sín taka,
var rökfastur ákafamaður um hugðarefni sín, lét skoðanir
sfnar f ljósi tæpitungulaust og hvatti aðra til dáða. Það
vissu allir hvar þeir höfðu Óskar f Brekku. Hann var mikill
áhugamaður um skógrækt og lét ekki sitja við orðin tóm.
Óskar var einna fyrstur bænda til að leggja umtalsvert
landsvæði af jörð sinni undir skóg. Hann lagði brekkurn-
ar og ásinn fyrir ofan bæinn, um 50 hektara, undir trjá-
plöntun. Þetta land var lágt undan sólu og þótti berang-
urslegt og því ekki lfklegt til skógræktar. En Óskar ásamt
eiginkonu sinni, Herfríði Valdimarsdóttur, og fjölskyldu
í Brekku lét engar hrakspár á sig fá. Nú er f ásnum fyrir
ofan Brekku kominn myndarlegur skógur sem mun bera
vitni um háleitar hugsjónir og ódrepandi dugnað. Síð-
ustu árin rak hann sitt eigið gróðurhús og ól upp plöntur
bæði fyrir eigin skógrækt og annarra. Á sjötfu ára afmæli
Skógræktarfélags Skagfirðinga í ár var vel við hæfi að
heiðra þau hjón Óskar og Hebbu fyrir ómetanlegt fram-
lag þeirra til skógræktar í héraðinu á giftudrjúgum starfs-
ferli.
Það gustaði af Óskari, hvar sem hann fór. Hann var
kvikur í fasi, glettinn og fijótur til svars. Gestrisni þeirra
hjóna var við brugðið. Við sem kynntumst honum fund-
um að í brjósti hans sló heitt og stórt hjarta. Hann var
ætíð málsvari lítilmagnans, barngóður og mikill fjöl-
skyldumaður. Börn nutu nálægðar hans og hann talaði
við þau eins og jafningja.
Ógleymanleg er okkur hjónum ferðin með Óskari á
aðalfund Skógræktarfélags íslands á ísafirði fyrir
nokkrum árum. Leiðin var drjúglöng og Óskar sagði frá
barnæsku sinni og uppvexti. Við Óskar erum báðir af ætt
Páls Jónssonar f Kaldbak á Ströndum. Á heimleiðinni frá
ísafirði bilaði bíllinn minn í botni Hestfjarðar og urðum
við að gista á ísafirði. Þá kynnti Óskar mig fyrir skyldfólki
okkar þar vestra og var glatt á hjalla, en Óskar var hrókur
alls fagnaðar í góðra vina hópi. Glettinn og spaugsamur.
Við töluðum oft um það síðar hversu lánlegt það var að
bfllinn skyldi bila og við fá þessa góðu stund á ísafirði.
Óskar er einn þeirra sem með dugnaði sínum, elju og
hugviti ruddu brautina fyrir framförum þjóðarinnar á
tuttugustu öld. Óskar trúði á landið, gögn þess og gæði.
Hann vissi að hlúa þarf að nýgræðingnum, planta nýjum
sprotum þar sem eyða hafði myndast. Við ræktun lands
og lýðs þarf ákveðni og hugsjón, en jafnframt natni og
hlýju...„að elska, byggja og treysta á landið" voru ein-
kunnarorð hans í orði og verki.
110
SKÓGRÆKTARRITIÐ 2003
Þegar við ökum norður yfir
Vatnsskarðið og Skagafjörðurinn
opnast í allri sinni dýrð er gott að
aka til hliðar og nema staðar við
minnismerki landnemans Stefáns
G. Stefánssonar á Arnarstapa. Þá
horfum við yfir skóginn í Brekku,
sem mun minna okkur og ókomnar
kynslóðir á hugsjónir og verk land-
nemans Óskars Inga Magnússonar.
Við sem áttum samleið með
Óskari í Brekku þökkum hlýjar
minningar um góðan vin sem miðl-
aði samferðafólkinu ríkulega af
hugsjónum sínum og baráttuþreki.
Blessuð sé minning Óskars í
Brekku.
Ión Bjarnason
SKÓGRÆKTARRITIÐ 2003