Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 6

þau seglið af vagninum yfir sem þak. Upp með veggjun-
um og á þakið settu þau gras til þess að verjast sólarhit-
anum. Húsið var fuligert á tveim dögum, og það var svalt
og notalegt.
Karl var að aka efni í nýja bækistöð 20 mílum vestar,
og var því að heiman aðra hverja nótt. Hún var þá ein og
heyrði úlfana ýlfra úti á sléttunni. Matskáli karlmann-
anna var þar líka í námunda, og þaðan barst oft háreysti
ölvaðra manna. Karl hafði fengið henni skammbyssu, og
hún var aldrei hrædd, en hún var einmana.
í september tók að kólna í veðri, og grátt loftið ómaði
allan daginn af kvaki farfugla, sem voru að fljúga suður
á bóginn. Járnbrautarmennirnir hættu vinnu, skálunum
var vandlega lokað, því að vinna við járnbrautina átti
ekki að hefjast aftur fyrr en næsta vor. Karl hafði unnið
sér inn næga peninga til þess að kaupa brýnustu lífsnauð-
synjar handa þeim fyrir veturinn. Hann gat einnig keypt
nokkuð af nauðsynlegum áhöldum og útsæði til næsta
vors — og hann hafði fundið heppilegt bæjarstæði.
Bláu augun hans ljómuðu, er hann sagði henni frá því.
Þar höfðu þegar verið bygg'ð íbúðarkofi og hlaða, og
fimmtíu ekrur lands höfðu þegar verið brotnar. Annar
maður hafði tekið sér bólfestu áður og unnið þetta, en
gefizt svo upp. Hann kvaðst ekki lifa þarna af annan vet-
ur svona einmana.
Og Karl spurði: „Mundir þú verða einmana þar, Karó-
lína? Þarna er engin manneskja í minna en 30 mílna
fjarlægð.“
„Þú mundir ekkert fara burtu?“
„Nei, ég mundi alltaf verða heima, en .,.“
„Nei, ég mundi ekki verða einmana,“ svaraði hún.
KJARNAR
4
Nr. 1