Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 102

mig? Eins og ástatt er fyrir mér núna, get ég ekki greitt
yður neitt fyrir hjálpina, en innan fárra vikna mun ég
giftast og verð þá fjár míns ráðandi, og þá skuluð þér
komast að raun um, að ég er ekki vanþakklát.“
„Árangur starfa minna er mér næg verkalaun,“ sagði
Holmes. „En nú verðið þér að vera svo vinsamleg að gefa
mér einhverja hugmynd um það, sem bíður mín. Ég vil
nú biðja yður að lýsa þessum atburðum og gera það svo
nákvæmlega, að okkur megi takast að mynda okkur
greinilegar hugmyndir um þá.“
„Já, það skal ég gera,“ svaraði konan. „En vandkvæðin
eru fólgin í því, að ótti minn og þau fyrirbrigði, sem ég
hef þótzt verða vör, eru bundin við svo smávægileg og ó-
áþreifanleg atvik, að í yðar augum líta þau ef til vill að-
eins út sem ímyndun taugaveiklaðrar konu.“
„Ég hlusta með vakandi athygli, ungfrú.“
„Nafn mitt er Helen Stoner, og ég bý hjá stjúpföður_
mínum, sem er síðasti eftirlifandi einnar elztu Saxa-ætt-
arinnar í Englandi, Roylotts-ættarinnar frá Stoke Moran
í Surrey.“
Holmes kinkaði kolli. „Ég kannast vel við það nafn,“
sagði hann.
„Þessi ætt var eitt sinn meðal auðugustu ætta í Eng-
landi, en nú er ekkert eftir af þeim auði nema fáeinar ekr-
ur lands og tvö hundruð ára gamalt hús margveðsett.
Næsti eigandi á undan lifði óhófsömu svalllífi og lauk ævi
sinni sem snauður ölmusumaður. Sonur hans, sem nú er
stjúpfaðir minn, sá, að hann varð að læra eitthvert starf
til þess að geta haft ofan af fyrir sér. Hann nam því lækn-
isfræði og fór síðan til Kalkútta, og þar setti hann á stofn
allvíðtæka starfsemi. En svo henti það, að hann drap inn-
KJARNAR
100
Nr. 1